Terug naar Zeist: Ennie (87) groeide op met zeven Joodse onderduikers

ZEIST - De 87-jarige Ennie de Bie valt van de ene verbazing in de andere als ze voor het eerst in jaren rondloopt in haar ouderlijk huis in Zeist. Haar gezin gaf tijdens de oorlog onderdak aan onderduikers.
Ennie woonde aan de Frank van Borselenlaan met haar moeder en oudere broer. Een normaal gezinsleven had ze niet. Haar moeder haalde namelijk ook zeven Joodse onderduikers in huis.
"Het was een spannende tijd, maar ondanks de oorlog was het ook écht gezellig met elkaar!", zegt Ennie tegen RTV Utrecht.
Na al die jaren is ze eventjes terug in het huis waar erg veel herinneringen liggen. Aan haar moeder, broer, de oorlog en de mensen die bij hen onderdoken. Ze is trots op het feit dat haar moeder hun huis aanbood als onderduikadres.
"Klaarstaan voor een ander. Dat moet je in ieder geval zoveel mogelijk proberen, wat binnen je vermogen ligt uiteraard."

WEEKENDEN

Ennie kan zich alles nog goed herinneren, vooral aan de weekenden had ze fijne herinneringen. "Op vrijdagavond werd de Sabbat ingeluid. Het waren dan wel geen echte vrome Joodse mensen, maar de Sabbat werd wel gehouden. Dan werd er soep gekookt en tante Marie bakte altijd een appeltaart. Het was dolle pret."
Vriendinnetjes mee naar huis nemen zat er voor de jonge Ennie niet in. De kans was dan groot dat de onderduikers ontdekt werden.
Volgens Ennie zaten ze vooral boven. "Ze kwamen eigenlijk ook nooit buiten, in de achtertuin. En beneden was eigenlijk ook geen optie. Vanaf straat was dan alles gewoon te zien."

ONTDEKT

Uiteindelijk worden de onderduikers toch ontdekt. De Duitsers brengen hen naar concentratiekampen. Ennie weet nog dat het toen ineens stil was in huis.
Dat komt weer helemaal terug als ze samen met Bob Horjus, de huidige bewoner van het huis, de trap op loopt. "De poes zat boven op zolder. En toen ik thuiskwam zat ze maar te miauwen. Alles was leeg: ze miste iedereen!"

VREEMD

Horjus en zijn vrouw zijn diep onder de indruk van de verhalen van Ennie de Bie. Het besef dat zij nu in dat huis wonen voelt soms vreemd.
"Onze jongste dochter was wel een beetje angstig. Die kon zich wel echt afvragen: wat is dit voor een huis? Dat had ze vooral bij de zolder. Die was toen nog leeg, vies en donker. Dus dat had veel meer de sfeer van hoe dat geweest moet zijn."

TROTS

Ennie is blij dat ze haar verhaal nu aan de huidige bewoners kan vertellen. Het maakt haar trots. "Ongelooflijk! Dit moet naar voren komen, want het is eigenlijk altijd verstopt. Ik vind dit een eerbetoon aan mijn moeder."

Ennie op bezoek bij haar oude huis.

Heb je een tip of opmerking? Stuur ons je nieuws of foto via WhatsApp of mail.