Gefusilleerde verzetshelden herdacht: "Het was een lieve, zachte jongen"

Een van de mannen die werd gefusilleerd is Andries Stemerding uit Zeist. Zijn zusje was toen 16 jaar oud. "Het was een lieve, zachte jongen, maar er zat een stevige kern in", vertelt mevrouw Stemerding. "Ik weet nog goed dat hij ineens een Harley Davidson had gekocht. Ik mocht als kleine zusje achterop. Ik zie ons nog door de straten rijden".

Lange tijd dacht Stemerding dat haar broer krantjes bezorgde. Pas twintig jaar na de oorlog ontdekte ze dat hij zich had aangesloten bij een verzetsgroep. Hij lekte informatie naar de Engelsen en wierf tientallen leden. "Dat gaf toch wel voldoening toen ik dat hoorde."

Vlak voordat de Duitsers op de groep begonnen te schieten, zongen de verzetsstrijders het Wilhelmus. "Ik vind het niet erg dat ik niemand meer om me heen heb die deze tijd heeft meegemaakt. Ik vertel graag, en begrijp dat de tijden zijn veranderd. Het enige dat me boos kan maken is dat sommige trots is verdwenen. Neem dat Wilhelmus. Dat deze verzetsgroep dat zó is blijven zingen tot letterlijk in de dood, dat heb je tegenwoordig niet meer."

Inmiddels is ze 92 jaar oud en vandaag bezoekt ze de herdenking bij Kamp Amersfoort. Daar is een bloemlegging, gevolgd door een minuut stilte. "Heel bijzonder is ook dat er drie afscheidsbrieven voorgelezen worden van drie verzetsmannen. Zij wisten dat ze doodgeschoten zouden worden", vertelt historisch onderzoeker Remco Reiding.

Stemerding heeft ook zo'n brief in haar bezit, maar dan van haar broer. 'Ik ga naar een plek waar alleen maar vreugde is', staat er in die brief. Met die woorden in het hoofd, ging Stemerding na de oorlog te voet van Zeist naar Amersfoort om afscheid te nemen van Andries.

Elk jaar komt Stemerding haar broer nog herdenken bij Kamp Amersfoort. En toch voelt ze niet alleen verdriet. "Hij is heel gelovig gestorven. Het scheelt zo veel als iemand wordt doodgeschoten en in zijn afscheidsbrief schrijft dat je niet moet haten, maar vergeven."