Amersfoortse daagt ziekenhuis na verlies onderbenen

Op dit moment worden er in de rechtbank in Utrecht getuigenverklaringen verzameld. De betrokken artsen, Jorijke Koelewijn zelf en haar naasten kunnen zo hun verhaal doen voor de rechter. Als het Antonius niet toegeeft dat er fouten zijn gemaakt, zal Jorijke de verklaringen gebruiken in een rechtszaak tegen het ziekenhuis.

ZUID-AFRIKA
Jorijke Koelewijn en haar man zijn in 2009 op vakantie in Zuid-Afrika als ze een ernstig verkeersongeluk krijgen. Jorijke is zo zwaargewond dat zij moet vechten voor haar leven. "Bij mij ging het echt om leven en dood", vertelt ze. "Vooral mijn benen raakten zwaargewond, maar ik had onder andere ook hersenvocht en een gekneusd hart."

In totaal ligt Jorijke zes weken in een Afrikaans ziekenhuis. Daar gaat het wonder boven wonder steeds beter met haar. "Ik kon mijn tenen weer bewegen en ben zelfs even naar buiten geweest, de zon in", vertelt ze. Dat is ook het moment dat Jorijke graag terug wil naar Nederland. "Ik dacht dat de zorg in Nederland net zo goed zou zijn, sterker nog, die is vast beter!"

Jorijke wordt opgenomen in het St. Antonius Ziekenhuis in Nieuwegein. Daar ligt ze uiteindelijk een half jaar. In die tijd gaat Jorijke door een lichamelijke, maar ook geestelijke hel. "Het gaat dan steeds slechter met me", vertelt ze. "Ik dacht, waar doe ik het nog voor, waar leef ik nog voor."

Haar lichamelijke achteruitgang komt volgens Jorijke door een reeks aan verkeerde beslissingen. Dat begon volgens haar door slechte communicatie. Bij aankomst in Nieuwegein krijgt Jorijke haar arts, die inmiddels gepensioneerd is, niet te zien. Ook vraagt hij het dossier van de arts in Zuid-Afrika niet op.

Jorijke ziet hoe het personeel in Nieuwegein worstelt met haar toestand. De machines die in Zuid-Afrika op haar benen zijn aangesloten, om wondvocht weg te pompen, worden vrij snel weggehaald. "Ik zag dat de verpleegkundigen niet wisten wat ze er mee aanmoesten", verklaart Jorijke. Daarna wordt Jorijke meerdere keren zonder succes geopereerd. "Er werden dingen geprobeerd waarvan in Zuid-Afrika al was gebleken dat dit niet werkte."

Later wordt er huid van haar bovenbenen gehaald om haar onderbenen te bedekken. Deze huid slaat niet aan, waardoor haar benen volledig open liggen. "Dit was extreem pijnlijk", vertelt Jorijke. Het vervangen van het verband, douchen en nieuw verband aanbrengen duurde hierdoor uren. "Omdat het ziekenhuispersoneel hier geen tijd voor had, moest een vriendin dit met mij doen."

De wonden herstellen niet en uiteindelijk vertelt de arts dat Jorijkes onderbenen niet meer te redden zijn. Het gesprek met de arts ervaart Jorijke als traumatisch. Volgens haar is de arts weinig menselijk, maar ze gaat wel akkoord. "Ik heb besloten ze te laten amputeren omdat ik de pijn niet meer kon dragen."

Toch houdt Jorijke het gevoel dat zij haar benen onnodig verloren is. Als zij later teruggaat naar Zuid-Afrika om de artsen te bedanken wordt haar gevoel bevestigd. "De artsen daar waren heel verbaasd dat ik alsnog mijn benen verloren ben", legt Jorijke uit. "Ze vertelden ook dat ze het St. Antonius meerdere keren hebben gebeld, maar de Nederlandse arts nooit aan de telefoon hebben gekregen."

Het ziekenhuis vindt het heel erg wat Jorijke is overkomen en geeft een schriftelijke reactie: "Wij vinden het vreselijk wat mevrouw Koelewijn als gevolg van een verkeersongeval in Zuid-Afrika is overkomen. Ook begrijpen wij dat mevrouw Koelewijn wil weten of er bij de behandeling van het ongevalsletsel in ons ziekenhuis fouten zijn gemaakt. Dat willen wij ook weten, maar gezien de complexiteit van de situatie is dat niet eenvoudig vast te stellen. Het onderzoek door onze verzekeringsmaatschappij heeft uitgewezen dat er geen fouten zijn gemaakt."

"Omdat mevrouw Koelewijn een andere mening is toegedaan, vinden wij het als ziekenhuis belangrijk dat nogmaals onderzocht wordt of er al dan niet fouten zijn gemaakt. Daarom hebben wij via de rechtbank zelf een onderzoek door een externe, onafhankelijke deskundige aangevraagd. Dit onderzoek loopt momenteel. Het getuigenverhoor is een initiatief van mevrouw Koelewijn zelf en staat hier los van. We hadden liever gezien dat mevrouw Koelewijn eerst de uitkomsten van een deskundigenonderzoek had afgewacht. Hoe dan ook blijft dit alles het ergste voor mevrouw zelf; zij ervaart dagelijks het leed en de gevolgen van het missen van haar onderbenen."