Door de Lens van Ankie: "Ik heb alles gezien. Ik was erbij!"

Er zijn van die sportmomenten waar je bij geweest wilt zijn. Het zijn de momenten waar iedereen het over heeft als het gebeurt en waar jaren later tijdens feestjes nog steeds over wordt gesproken. Sommige zijn zo memorabel dat ze in het collectieve geheugen gegrift staan, zoals de overwinning van Zoetemelk. Ik weet nog goed hoe mijn vader juichend door de kamer sprong toen Joop over de finish kwam. En hoe wij daarna
met het hele gezin luid toeterend in onze oude beige Opel Kadett door de buurt reden.

Twee jaar geleden was er ook zo'n gedenkwaardig moment: de finale van de WEURO. Het ligt nog vers in ieders geheugen. En we zijn er op dit moment allemaal weer druk mee nu de vrouwen driftig strijden voor
een finaleplek op het WK. De openingswedstrijd van de WEURO was in Utrecht.

Het was de reden dat ik toen als fotograaf voor het eerst 'voetbalplaatjes' ging maken. Nooit eerder was ik in de Galgenwaard geweest en eerlijk gezegd was ik met mijn gedachten ook niet helemaal bij het toernooi. Nog geen 500 meter verderop waren namelijk de Nederlandse Kampioenschappen atletiek dat weekend.

Enigszins gestrest fietste ik na een lange dag vol verspringen en hardlopen naar het stadion. Er stonden grote groepen fans bij de ingang en alles kleurde oranje. Op het veld liepen veel collega's. Ik werd direct gegrepen
door de sfeer en alles wat er om me heen gebeurde. Dit smaakte naar meer. Maar voor nu bleef het even bij deze wedstrijd, want ik ging zoals gepland lekker op vakantie; naar Frankrijk.

Ik nam mezelf wel voor dat als de finales gehaald zouden worden, ik daar naar toe zou gaan. Dat kon ik tenslotte makkelijk zeggen want mijn collega's vertelden me allemaal dat die kans nihil was. De rest is geschiedenis. Op zes augustus 2017 heb ik zes uur in de trein gezeten. 'Ik ben naar Enschede gereden. Ik heb alles gezien: ik was er bij!'