Door de Lens van Ankie: In de lappenmand

In alle rust lees ik daarom het nieuws en zie wat ik dit weekend heb gemist. 'Hockeyers van Kampong met gemak naar de kwartfinales van de Euro Hockey League, de EHL' zie ik tussen alle berichten staan. Mensen vragen mij vaak welke sport ik het liefste fotografeer. Nou zijn er een boel sporten waar ik met plezier foto's van maak, maar er zijn er een paar die er voor mij als fotograaf bovenuit steken. Eén daarvan is hockey. En dan niet zomaar alle wedstrijden, nee: Kampong heren 1.

Mijn eerste kennismaking met de heren van Kampong was eind 2016 toen ik ze mocht fotograferen voor de Sportprijs Utrecht. Niet wetend wat ik als fotograaf kon verwachten van een professionele ploeg met een druk bezette agenda ging ik naar het sportcomplex. Ik was blij verrast toen ik zeer gastvrij werd ontvangen. De mannen namen alle tijd voor de foto en deden allemaal vriendelijk wat ik ze vroeg. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik wilde deze mannen nu ook wel eens zien spelen.

Het duurde nog een paar maanden voordat de gelegenheid zich voordeed. Maar het was het wachten meer dan waard. Kampong stond in de finales van de eredivisie en kon voor het eerste in 32 jaar weer landskampioen worden. Na een spoedcursus 'hockeyfotografie' van clubfotograaf Maurice de Wert (sommige collega's zijn goud waard) zocht ik een plekje langs het veld.

Al na de eerste paar slagen wist ik het: dit is leuk. Het geluid van de bal op de sticks, de snelle acties, het opspattende water: allemaal leuk. Nou viel ik natuurlijk ook wel gelijk met mijn neus in de boter. Het kampioenschap was zó dichtbij. Je kon de energie van de mannen, de wil om te winnen, bijna aanraken zo sterk was die. Ze wonnen. En de ontlading na afloop was enorm. Een moment om nooit meer te vergeten.

Naarmate ik het bericht verder doorlees verschijnt er onwillekeurig een glimlach op mijn gezicht. De kwartfinales worden gespeeld met Pasen 2020: dan is mijn been allang weer beter.