Ouderen bezorgd om gedwongen verhuizing: "Mensen moesten huilen"

In de flat aan de Van Vollenhovenlaan in de wijk Kanaleneiland wonen veertig vaste bewoners onder de hoede van zorginstelling Ontzorgd Wonen. Van die groep krijgen 23 bewoners intensieve zorg en die moeten nu op zoek naar een andere woning. Het pand voldoet niet meer aan de eisen die intensieve zorg verdient, zegt Ontzorgd Wonen.

Een bittere pil voor Guus Peters (83). Hij woont al drie jaar in de zorgflat en zit daar goed. Het pand ziet er van binnen mooi uit en hij kan zo naar de supermarkt lopen. In de middag en in de avond eet hij samen met andere bewoners en dat is vooral erg gezellig. Zijn dochter woont op vijf minuten afstand en bovendien hoefde hij nooit meer te verhuizen.

Althans dat dacht hij, tot hij dinsdagavond hoorde dat hij toch zijn biezen moest pakken. Het bericht kwam totaal uit de lucht vallen, vertelt zijn dochter Melani Peters. "Sommigen moesten huilen. Het is gewoon menselijk leed dat je hier ziet."

De verhuizing doet pijn, snapt Joris van Wijk, directeur van Ontzorgd Wonen. "Niemand wil graag verhuizen. De bewoners zijn over het algemeen wat ouder en moeten nu naar een onbekende omgeving met nieuwe gezichten en nieuwe buren. Dan is de eerste reactie: dat wil ik niet. En dat is ook logisch."

Maar het is noodzaak, legt hij uit. "Het huidige pand is niet meer geschikt voor mensen die intensieve zorg nodig hebben. Het is niet zo dat de bewoners er van de vastgoedeigenaar uit moeten. Het pand voldoet niet meer aan de eisen die wij als organisatie stellen. Het kán daarvoor geschikt gemaakt worden, maar de eigenaar vindt de kosten voor die investering te hoog. En dus zullen de mensen die echt intensieve zorg nodig hebben, moeten verhuizen."

"Bewoners zien zelf niet goed dat hun zorgbehoefte is toegenomen", legt Van Wijk uit. "Sommigen wonen hier al tien tot vijftien jaar. Die zijn met een lichte zorgvraag binnengekomen maar nu, jaren later, is die zorgbehoefte toegenomen. En dat is niet meer goed passend te maken in dit pand. Ze zullen zien dat als ze verhuizen, zaken beter geregeld zijn."

Volgens de zorginstelling moeten de bewoners over een half jaar uit het pand zijn. Dan wil de eigenaar beginnen met verbouwen. Maar volgens Peters wil hij dat eigenlijk al veel eerder, in januari. "Wij hebben te horen gekregen dat mijn vader voor 15 december uit de woning moet. Dan is er ook geen catering meer dus kan hij niet eten en drinken."

Maar dat is volgens Van Wijk "pertinent niet waar. In zo'n proces wordt heel veel gesproken met elkaar en dat veroorzaakt onrust. Maar totdat de laatste bewoner is verhuisd, zullen wij alles wat noodzakelijk is in de lucht houden. Dus er sluit niets."

Ondertussen is de zorginstelling ook verwikkeld in een kort geding met de eigenaar van het pand. Dat gaat over deze zaak, beaamt Van Wijk. "We zijn het over bepaalde zaken in het pand niet eens. Dat mondde uit in een kort geding. Naar aanleiding daarvan hebben we gesprekken gehad. Die zijn erop gericht dat deze hele procedure soepel verloopt."

Zijn de zorgen die de bewoners hebben over een eventueel snel vertrek dan ongegrond? Volgens Van Wijk wel. Hij benadrukt dat, ondanks eventuele meningsverschillen tussen de eigenaar en zijn zorginstelling, de vastgoedeigenaar absoluut wil meewerken om de verhuizing soepel te laten verlopen. Van Wijk benadrukt nog eens: "Alle zorg die er nodig is om daar te wonen, blijven wij verlenen tot de laatste bewoner een andere woonlocatie heeft gevonden. Dat is onze plicht en dat zullen we ook doen."

WAAR NAAR TOE?
Ontzorgd Wonen biedt plaatsen aan in Huis ter Heide en Amersfoort. Een grote groep heeft al aangegeven naar die eerste optie te willen verhuizen. Willen de bewoners in Utrecht blijven? Dan bemiddelt Ontzorgd Wonen, beloofd Van Wijk. Hij zegt ook dat eventuele kosten die bij de verhuizing komen kijken, niet bij de bewoners komen te liggen. "Zij moeten zonder enige vorm van schade kunnen verhuizen."

Voor Peters is het allemaal nog moeilijk te behappen. "Waar zal mijn vader straks terecht komen? Hij is een beetje in de war en bezorgd om zijn boeken. Hij vraagt zich af of die wel mee kunnen naar zijn volgende huis. Er is nog heel veel onduidelijk. Hoe het verhuizen gaat, hoe duur het allemaal is. Er wordt een situatie gecreëerd waardoor je denkt dat je al blij moet zijn als je überhaupt een dak boven je hoofd hebt. Door die chaos zie je de consequenties niet. En dat voelt iedereen. We hebben het idee: we staan er alleen voor. Je staat erbij en je kijkt ernaar."