Oud-rechercheur Wim Perlot met pensioen: "Zou nog graag weten wat met het Heulmeisje is gebeurd"

Werken bij de politie was Perlot zijn jongensdroom vertelt hij. "Tenminste, dat heb ik altijd van mijn moeder gehoord. Dat ik als kleine jongen zei dat ik bij de politie wilde." Toen hij van school af kwam, was de keus dan ook snel gemaakt. "Ik heb gesolliciteerd en ben aangenomen. Zo simpel was het."

Als 18-jarige begint hij bij de politie in Maarssen. Daar ontwikkelt hij al snel een interesse voor het recherchewerk, dat dan nog maar door een handjevol mensen wordt gedaan. "We reden op de wagen, surveillance. En als er dan een inbraak was, dan gingen we naar huis, deden ons burgerkloffie aan en dan gingen we dat onderzoek doen. De recherche stond echt nog in de kinderschoenen."

In de loop der jaren wordt de recherche steeds professioneler en Perlot werkt mee aan tal van spraakmakende zaken. Een die hem altijd is bijgebleven, is de ontvoering van een 18-jarige jongen uit Utrecht. "Die konden we na een week pas vinden. Hij zat vastgebonden in een caravan."

Perlot en zijn collega's werkten dag en nacht aan de zaak. "Het moment dat het arrestatieteam zegt: we hebben 'm en we hebben de daders, dat is een gelukzalig gevoel. Geweldig was dat."

'KON NIETS TEGEN MIJN VROUW ZEGGEN'
In de zaak van de Utrechtse serieverkrachter duurde het beduidend langer tot die verlossende 'we hebben hem' kwam. Perlot werkte van het begin tot het einde van zijn carrière aan de zaak die in '95 begon. Dan komt bij de politie op de radar dat er een serieverkrachter actief is in Utrecht en omgeving. Maar het duurt tot 2014 tot de verdachte in beeld komt.

De politie heeft dan al ontelbare uren en mankracht in de zaak zitten. Een toevalstreffer blijkt uiteindelijk de doorbraak te zijn: Gerard T. moet zijn dna afstaan vanwege fietsendiefstal. Als zijn gegevens in een databank worden ingevoerd, blijkt het dna overeen te komen met dat van de tot dan toe nog ongrijpbare serieverkrachter.

"Ik zat thuis toen ik werd gebeld en te horen kreeg dat er een dna-match was", vertelt Perlot. Het is een van de belangrijkste momenten in zijn carrière, maar hij mag het niet van de daken schreeuwen en zélfs niet delen met zijn vrouw. Want met het team is afgesproken het nieuws nog even stil te houden. "Dus toen ik terugkwam in de kamer en m'n vrouw vroeg wat er aan de hand was, zei ik: nou niets bijzonders. Iets voor het werk. Ik mocht niet de waarheid vertellen."

Ondanks dat Gerard T. in 2016 in hoger beroep definitief wordt veroordeeld tot 16 jaar cel, blijft het voor Perlot een zaak met een open eindje. T. heeft namelijk altijd geweigerd antwoord te geven op vragen van het onderzoeksteam en zijn slachtoffers. "Toen we 'm hadden dacht ik: nu krijgen we het allemaal te horen. Dan is het wel heel vervelend dat je die antwoorden niet krijgt."

Nabestaanden zijn een rode draad in zijn carrière. Want dat is waar je het uiteindelijk voor doet, zegt Perlot. Of het nu een actuele moordzaak is, of een zogenoemde coldcase, het draait om de slachtoffers en hun naasten. "Eigenlijk is dit werk het mooist door wat je doet voor de nabestaanden. Zij zijn steeds zo dankbaar."

HEULMEISJE
Perlot zegt dat hij nooit echt wakker heeft gelegen van zijn werk. "Als je zo lang dit gedaan hebt, kun je dat wel van je afzetten. Het enige voorbeeld waar ik nog best wel wat last van heb, is het Heulmeisje." Zij is genoemd naar voormalige parkeerplaats De Heul aan de A12 bij Maarsbergen. Daar werd in 1976 het lichaam van het tienermeisje gevonden, bedekt met bladeren.

"Het is natuurlijk een bizar verhaal van een meisje wat daar gevonden wordt en waarvan de identiteit niet bekend is en nog steeds niet bekend geworden is na al die jaren." Er volgden tal van onderzoeken, in binnen- en buitenland. Maar zonder resultaat. En ondanks dat Perlot nu afzwaait bij de politie, hoopt hij nog altijd op een verlossend telefoontje. "Wat daar met dat meisje is gebeurd, dat zou ik wel heel graag willen weten."

WEEMOED
Maar voor nu laat Perlot het los. Het is aan zijn opvolgers om de coldcases en al die andere zaken tot een goed einde te brengen. "Ik vertrek zeker ook met weemoed. Het is ook dubbel. Ik heb voor mezelf niet het idee dat ik al afgeschreven ben. Maar ik koester wat ik al die jaren gehad heb. Je moet ook een keer kunnen zeggen: het is nu afgelopen."

En zijn vrouw? "Die is heel blij dat ik stop", zegt Perlot lachend. Want al die nachten doorwerken, gecombineerd met zijn raadswerk en wethouderschap, betekende dat hij veel van huis was. "Nu gaan we lekker van onze vrije tijd genieten." De komende tijd richt hij zich op een vakantie en zijn tuin. "Ik hoef me niet te vervelen."

[Kader:]