Geen muziekles tijdens coronacrisis? Zeker wel! 'Maar we kunnen helaas niet samen spelen'

Vandaag is het voor Boris van zes uit Bunnik zijn eerste muziekles via een videoverbinding. Hij heeft nu bijna een jaar blokfluitles van Marie-Paule en dat gaat heel erg goed. Maar zo'n videoles is ook voor de kinderen een gekke gewaarwording. Je ziet de juf ineens in haar eigen huis. "Dat is wel even spannend", zegt Boris.

Om stipt 12.10 uur zitten Marie-Paule en Boris (die wat hulp krijgt van zijn moeder Jonna) klaar en 'bellen ze in' via een speciale website. Even zwaaien! Het is natuurlijk wel raar om elkaar nu op deze manier te zien. Maar als iedereen iets meer gewend is, gaat de les beginnen. Boris mag zelf een liedje kiezen dat hij leuk vindt om te spelen. Het wordt Yesterday van The Beatles. Inmiddels heeft hij dat al zo vaak gespeeld, dat hij het bijna helemaal uit zijn hoofd kent.

Lachend kijkt Boris in de camera als hij de laatste noot heeft gefloten. Hij is tevreden. En de juf ook, want Marie-Paule steekt twee duimen in de lucht. "Wauw!", zegt ze enthousiast. "Weet je dat ik heel andere dingen zie? Normaal zit je naast mij en zit ik achter de piano, maar nu kan ik je gezicht goed zien. Ik zie nu hoe mooi je gezicht er uitziet als je fluit." Boris glimlacht. "Volgens mij heb je dit liedje best wel goed geoefend", zegt Marie-Paule en dat klopt. "Nou, dat kan ik heel goed horen."

Boris doet het al erg goed. Hij heeft nog geen jaar blokfluitles en nu al speelt hij ook op een andere fluit, een altfluit. Die klinkt anders dan de sopraanfluit waarmee hij begonnen is en is ook wat moeilijker te bespelen omdat het een wat grotere fluit is. Boris' moeder Jonna speelt ook altfluit en het is leuk om samen te spelen. Daarnaast is Boris nu al in het derde boek bezig en dat is erg knap voor iemand die nog geen jaar speelt.

Al 25 jaar geeft Marie-Paule muziekles, maar lesgeven op deze manier heeft ze nog nooit eerder gedaan. "Ik moet nu een andere manier vinden om verbinding te krijgen met de kinderen, omdat we elkaar niet kunnen aanraken. Ik kan bijvoorbeeld geen vinger vastpakken en laten zien hoe het kind die vinger anders neer moet zetten. Dat maakt het wel lastig." Ook belemmert de vertraging in de videoverbinding de les een beetje. "Daarom kunnen we bijvoorbeeld niet samen spelen, wat we anders wel doen."

Naast blokfluitlessen geeft Marie-Paule ook muziekles voor peuters en kleuters. Ouders komen dan met hun kindje naar de les en in een groep maken alle kinderen kennis met muziek. "Ook daarbij mis ik fysiek contact", zegt Marie-Paule. "Een ouder vertelde dat het kindje na de les in de laptop wilde kijken omdat ze dacht dat de juf in de computer zat. De afstand is dan bijna pijnlijk."

Om de kinderen zo veel mogelijk bezig te houden met de muziek de komende tijd doet Marie-Paule meer dan alleen het geven van videolessen. Ze stuurt kinderen zoals Boris bijvoorbeeld iedere week Liedjespost; een mailtje met daarin een liedje en een opdracht. Kinderen moeten bijvoorbeeld luisteren naar de Lente, uit De Vier Jaargetijden van Vivaldi. De opdracht is om daarbij een tekening te maken die ze vinden passen bij de muziek. "En die tekening kunnen ze weer laten zien tijdens de volgende videoles."

Marie-Paule vindt het belangrijk voor de leerlingen dat er continuïteit zit in de lessen. "Door contact te houden blijven ze groeien en wordt het beter. Daarnaast is muziek voor kinderen heel belangrijk. Ze kunnen zich erdoor uiten en hun fantasie de vrije loop laten." Marie-Paule merkt ook dat ouders dankbaar zijn dat de muzieklessen wel doorgaan omdat veel andere dingen, zoals sportlessen, zijn stopgezet. "Ook zij zijn er heel erg blij mee, merk ik."

Jonne, de moeder van Boris beaamt dat. "Het is niet ideaal, want er is wel wat gedoe met het geluid. Je kan niet meespelen met de muziek van een cd, wat normaal wel kan. Daarbij is een echte les leuker. Maar het is heel fijn dat de lessen op deze manier toch door kunnen gaan. Het is zeker een meerwaarde nu het niet op een andere manier kan. En Boris vond het ook leuk, ook al moest hij even wennen. De les ging goed."

Het is een opsteker voor Marie-Paule, die tijdens het geven van de videolessen ook wel tegen wat problemen opliep. "Het is toch wel lastig via een videoverbinding. Het is fijn dat je elkaar ziet, maar het geluid bijvoorbeeld is niet optimaal. Zo is de blokfluittoon telkens anders en dan moet ik soms echt m'n oren spitsen om te horen wat de leerlingen spelen. Dat is vreselijk inspannend en kost veel energie."

Maar een les zoals vandaag met Boris moet haar goed doen. Ze gaan tijdens de les even de noten van Yesterday af en Boris weet ze allemaal op te noemen. Maar dan komt Marie-Paule met de bladmuziek naar de camera en ze wijst. "Weet je wat dit is?" Boris kijkt. "Ik kan het niet goed zien", zegt hij. Dat is het lastige met videobellen. Marie-Paule laat het nog een keer zien. Het is een blokje. "Dat is een rust", aldus Boris. "Inderdaad. En hij ligt op de derde lijn. Weet je hoe lang die dan duurt?" En ook dat weet hij. "Twee seconden." Opnieuw gaat de duim van de juf omhoog.

En dan is het alweer tijd voor het laatste liedje, op de altfluit. Het wordt het liedje Kol dodi. "Dat is mijn favoriet!", roept Marie-Paule. Dat is toevallig! Het is ook Boris' favoriet. En dat is te horen. Vol enthousiasme fluit Boris het nummer en hij krijgt applaus van de juf. "Ik word er heel blij van jou zo te zien spelen!" Marie-Paule geeft nog wat tips voor het oefenen voor de volgende les en dan zit het half uur er alweer op. Opnieuw zwaaien de twee naar elkaar. "Tot dinsdag!"