Moeder Marlies: "Vergeven kan ik niet"

"Ik wilde hem zien, hem recht in de ogen kijken. Dat was het belangrijkste." De moeder van Marlies heeft een felle blik in haar ogen. Strijdvaardig. In haar hotel op Bonaire vertelt ze uitgebreid hoe deze week was voor de familie van der Kouwe. "Ik wil graag open zijn. Marlies kan niet meer praten dus ik moet nu wel."

Het is de dag na de rechtszaak als ik haar wat zie afrekenen in een winkeltje in het hotel. Even twijfel ik maar ik besluit toch te vragen hoe het met haar gaat. We lopen het winkeltje uit om even uit de drukte te zijn. In de brede gang is het rustig. Hier en daar staan rieten banken tegen de witte muren. "Tja, hoe gaat het." Verzucht ze.

Het is niet de eerste keer dat we elkaar spreken. Op maandag komt ze de apotheek binnen, juist als ik de directeur interview. Ze blijft staan op de drempel. Haar blik schiet van de directeur, naar mij en naar mijn camera. Dan trekt ze de deur weer dicht en blijft buiten staan. Ik klik de camera uit terwijl directeur Abraham met gespreide armen naar buiten loopt.

De voormalige stagebegeleidster van Marlies en de moeder van Marlies kennen elkaar goed. "Dit was die man waar ik je over vertelde. Die zou langskomen voor een interview." Ik loop naar haar toe om me voor te stellen. De camera blijft de rest van de week uit als we elkaar opnieuw spreken. De Leusdense familie heeft na maanden van twijfel besloten voor één tv-station mee te werken aan een documentaire. Rond de rechtszaak worden geen nieuwe tv-interviews afgegeven. Maar vertellen doet de moeder van Marlies wel.

"Naar dit moment hebben we de laatste maanden toegeleefd. We willen de man zien die ons dit heeft aangedaan. Hem horen praten. We willen weten hoe hij het heeft gedaan en waarom hij het heeft gedaan." Op de dag van de zitting mag de familie als eerste naar binnen. Bonairse agenten controleren uitgebreid met een metaaldetector op wapens. De familie ondergaat het gelaten. Ze mogen plaatsnemen op de eerst rij, schuin

naast de lege stoel die in het midden van de zaal staat.

En dan is het wachten op wat er komen gaat. Ryan heeft goed door wie die mensen zijn, als hij de zaal wordt binnengebracht. Hij zakt voorover op zijn stoel en keert zijn hoofd af. Zo blijft hij zitten. "Wat Ryan niet wist" vertelt de moeder van Marlies haast glunderend "is dat mijn jongere dochter inmiddels aan de andere kant van de zaal had plaatsgenomen. De twee hebben elkaar bijna de hele middag aangekeken. Hij had geen idee."

Wat volgt zijn de uitgebreide verklaringen van Ryan. Zijn donkere zware stem dreunt door de zaal. Ryan vertelt over die avond in september. Hoe hij er op uit ging om een tas te stelen. En hoe Marlies toen op zijn pad kwam. "Ze wilde me haar tas niet geven. Zelfs niet toen ik haar bedreigde met een nep-pistool. Ik dwong haar daarom bij mij op de scooter te stappen en mee te gaan." Ryan vertelt hoe hij later op de avond Marlies wilde achter laten maar hoe ze hem smeekte om niet alleen te worden gelaten op een verlaten plek. Hoe de twee vervolgens ruzie kregen over de tas van Marlies en hoe Marlies als eerste Ryan naar de keel greep. "Toen wurgde ik haar, maar zij begon."

"Ik geloof hem niet", zegt de moeder van Marlies nu. "Marlies zou nooit bij Ryan op de scooter zijn gestapt. Volgens verschillende getuigen was ze al buiten bewustzijn toen Ryan haar meenam. Het had niets met die tas te maken. Ryan had andere plannen." De moeder van Marlies kijkt verbitterd. "Dat is het ergste. Ryan is de enige die ons kan vertellen wat er die avond is gebeurd. Maar hij liegt. Hij liegt alles bij elkaar. We zullen nooit weten of hij haar heeft verkracht en wat marlies heeft gezegd in die laatste uren. De dood van Marlies blijft altijd een mysterie. Daar zullen we mee moeten leren leven."

Aan het slot van het proces gaat Ryan staan. Hij trilt. "Mevrouw de rechter" zijn stem klinkt niet langer zwaar. "Het spijt me. Ik heb de familie van Marlies pijn gedaan. Ik heb mijn eigen familie pijn gedaan. En ik heb mijzelf pijn gedaan. Ik wil de familie van Marlies vragen of ze mij kunnen vergeven." De moeder van Marlies schudt haar hoofd als ze vertelt wat er toen door haar heen ging. "Ik krijg mijn dochter er niet mee terug. Nee, vergeven kan ik niet. Echt niet."

Inmiddels begint het te regenen. In de gang waarin we staan hoor je het spatten. "Weer regen." Zegt de moeder van Marlies. "Het is hier al maanden somber weer." Om alle gebeurtenissen te verwerken blijft de familie voorlopig op het eiland. "We hebben niets tegen Bonaire of haar bewoners. Schrijf dat maar op. Er is maar één persoon verantwoordelijk voor wat er is gebeurd."

Om niet verder achter te raken op school gaat de jongere zus van Marlies binnenkort stage lopen op Bonaire. Net zoals Marlies er eerder stage liep. Maar de ouders blijven nu dichtbij. Hun dochter achterlaten kunnen ze niet meer.