Klokken Verboden Stad voor restauratie in Utrecht

Meer dan honderd rolcontainers vol orgels, piano's, muziekrollen en gereedschap brengen ze naar het werkatelier van het museum. Het atelier werd het afgelopen jaar ingrijpend verbouwd. De restauratoren werkten tijdelijk in een hoek van het museum, dat een paar straten verderop ligt. Het merendeel van hun spullen werd
opgeslagen bij een verhuisbedrijf in Den Haag.

Naast de machines en werkbanken staan grote kisten die met de verhuizers zijn meegekomen. Die lading bevat vijf klokken uit de Verboden Stad in Peking, het museum restaureert ze.

Dick van Minnen, hoofdrestaurateur, maakt in het atelier onder toeziend oog van het personeel van het museum de kisten open. "Het voelt als Sinterklaas." De verhuizers leunen op hun steekwagens om te kijken wat er tevoorschijn gaat komen. Zodra de kisten uit elkaar zijn geschroefd, is de verrassing nog groter. Satijnen dozen staan opgestapeld in de verhuiskist. Van Minnen fluistert nu zelfs: "Dit zijn de transportkisten van de keizer zelf." Met witte handschoenen haalt Van Minnen een klok van James Cox uit 1760 uit het papier."Dit is geweldig."

Voor deze vracht is de voormalig directeur van het museum ook even komen kijken. Jan Jaap Haspels vindt het een groots moment. "Aan deze klokken hebben keizers zich vergaapt. Het zijn eigenlijk Chinese Rembrandts.'' Haspels is blij dat 'zijn' museum de klokken mag restaureren. "De wetenschap dat wij iets in onze vingers hebben dat niemand anders ter wereld kan, is fantastisch", aldus Haspels.

Het atelier van het museum is nog een rommeltje. De speciale lading staat tussen tientallen dozen, muziekrollen en werkbanken. "De haakjes waar de stellingkasten weer mee in elkaar moesten worden gezet, waren een tijdje onvindbaar", vertelt Van Minnen.

Toch kon de restauratie van de meeste klokken gewoon doorgaan. "Hoewel de muziekrollen van een orgel dat getest moest worden, na de opknapbeurt nog bij het verhuisbedrijf lagen."

Bezoekers van het museum kunnen vanaf halverwege mei het restauratieproces van de klokken uit de Verboden Stad volgen. Het werkatelier is na de oplevering toegankelijk voor publiek. Het museum huurde de werkruimte al 25 jaar van mevrouw Beijers. Na haar dood liet ze het pand aan de instelling na. Volgens Van Minnen zou mevrouw Beijers de verbouwing van het atelier vreselijk hebben gevonden. "Ze hield niet van rommel'', vertelt Van Minnen. "Maar ik denk dat ze het fantastisch zou vinden, als ze nu eventjes om
het hoekje zou kunnen gluren."