Zeventig jaar in het Diak: 'Niemand loopt hier zo lang als Ali'

UTRECHT - Met een stapeltje post onder de arm, bos sleutels in de hand en een nog altijd ferme tred loopt Ali (88) door de lange ziekenhuisgang. "Hier begin ik 's ochtends altijd", zegt ze wijzend naar een kamer waar druk wordt gebeld. Al zeventig jaar zijn de gangen van het Utrechtse Diakonessenhuis Ali's domein. Deze week vierde het ziekenhuis haar jubileum.
Ali zorgt al zeventig jaar voor patiënten en medewerkers in het Diakonessenhuis.
Ali zorgt al zeventig jaar voor patiënten en medewerkers in het Diakonessenhuis. © RTV Utrecht / Carmen Nelissen
Ondanks die zeventig jaar, denkt ze nog niet aan stoppen. Elke week is ze nog in het ziekenhuis te vinden als vrijwilliger. "Daar haal ik de post op en zeg ik even gedag." Ali loopt door, een volgende kamer in. "Goedemorgen, dokter! Nog koffie?"

Uurtje langer

Het jubileum werd deze week gevierd met taart, een brief van het koninklijk paleis en zelfs de locoburgemeester bracht een cadeautje. Ondanks alle aandacht blijft Ali nuchter: "Ik vind het heerlijk. Ik ben gewoon blij dat ik het nog allemaal kan doen." En hop, door gaat ze. Want hoewel ze vandaag een uurtje langer blijft - door het interview is er minder tijd voor de klusjes - heeft Ali het druk genoeg.
Ali (88) werkt al zeventig jaar bij het Diakonessenhuis in Utrecht
Ali was pas achttien toen ze aan de slag ging in het Diak. Zuster mocht ze nog niet worden, daar moest je 22 voor zijn. Dus tot ze aan haar opleiding kon beginnen, werkte ze in de keuken. Eenmaal volleerd diacones (verpleegster) werkte ze op allerlei afdelingen. Van de 'mannenafdeling' tot de cardiologie: Ali leerde het hele ziekenhuis kennen. Het liefst stond ze op de babyzaal. "Ze zijn zo schattig. Ze zeggen niks, doen niks. Maar voelen toch hoe je bent."
Ali herinnert zich nog goed dat ze meer dan een half jaar voor een baby'tje zorgde dat uiteindelijk overleed. "De ouders mochten toen helemaal niet bij hun kindje in de binnenzaal. Ze moesten voor de ramen staan. Dan deed ik stiekem de deur open, konden ze een kusje geven. Maar dat vond ik akelig hoor."

Meegaan met de tijd

Het verzorgende in Ali is na zeventig jaar nog altijd niet verdwenen. Terwijl ze de post naar de postkamer brengt, spreekt ze soms patiënten aan. "Heb je het warm genoeg?", vraagt ze aan een oudere man in een bed op de gang. "Anders haal ik zo even een dekentje voor je hoor!"
Ali Hendriksen tussen locoburgemeester Lot van Hooijdonk en voorzitter John Taks.
Ali Hendriksen tussen locoburgemeester Lot van Hooijdonk en voorzitter John Taks. © RTV Utrecht / Carmen Nelissen
John Taks, ooit zelf verpleegkundige, nu voorzitter van de Raad van Bestuur van het ziekenhuis, heeft bewondering voor 'zuster Ali', die bij een eerder jubileum al eens een pleintje in het Diak naar zich vernoemd kreeg. "We hebben mensen die hier veertig of vijftig jaar werken. Dat vind ik al lang, maar niemand loopt hier zo lang rond als Ali!"

Digitaal

Bovendien weet ze ondanks haar leeftijd goed mee te gaan met de tijd, vindt Taks. "Binnen de zorg vinden veel veranderingen plaats, alles wordt digitaal. Dat is soms lastig, maar ze kijkt daar altijd positief naar en probeert het allemaal wel."
Door de coronacrisis mocht ik drie maanden niet komen. Dat was vreselijk!
Ali Hendriksen
Misschien dat ze het daarom ook al zeventig jaar volhoudt. Zuster is ze niet meer, maar als vrijwilliger doet ze allerhande klusjes. "Bijvoorbeeld koffie halen, post wegbrengen of 's middags soep uitdelen aan de artsen", vertelt Ali met gepaste trots.

Risicogroep

Eigenlijk is ze nooit lang van het Diak weggeweest. Tot recent. Toen mocht ze ineens drie maanden lang niet komen. Het ziekenhuis was bang dat Ali het coronavirus zou krijgen, want ze valt natuurlijk in de risicogroep, legt Taks uit. "Het was vreselijk", zegt Ali. "Dat hoop ik nooit meer mee te maken."
Ze kon het werk en de collega's niet missen, en zij haar niet. Dus 'huppelt' ze nu weer rond op de afdeling. "Ik ben hier maandag, woensdag en vrijdag, dan het hele weekend niet. En dan ben ik maandag weer blij dat ik weer kan gaan."
En voorlopig blijft ze dat ook doen. "Kijk, als je geen zin meer hebt, moet je ophouden", zegt Ali. "Anders zeggen ze: die oude chagrijn moet er nodig uit."

Heb je een tip of opmerking? Stuur ons je nieuws of foto via WhatsApp of mail.