Corona in beeld: Mariëlle zag haar moeder drie maanden lang alleen maar door een raam

Op de foto zie je Trudie Spelbos in haar kamer in verzorgingstehuis Sparrenheide in Driebergen en in de weerspiegeling van het raam zie je Mariëlle met een vrolijke roze sjaal. Maar heel leuk was het niet voor de vrouwen om bijna drie maanden lang van elkaar gescheiden te zijn.

"Ik kijk naar de foto en vind het eigenlijk een zielige boel", vertelt Mariëlle. "Mijn ma kijkt wel blij omdat ik er ben. Maar het ziet er wel troosteloos uit dat de één binnen staat en de ander buiten."

Veel mensen zullen deze situatie herkennen uit de eerste lockdown. Om bewoners te beschermen tegen het coronavirus sloten verzorgingshuizen de deuren. Bezoek moest op afstand blijven. En dat was erg zwaar voor Mariëlle. "Je ziet elkaar. Dat is alles. Je hoort elkaar niet, je ruikt elkaar niet, je voelt elkaar niet. Gesprekken zijn heel anders."

Ook Trudie vond het verschrikkelijk om haar dochter te moeten missen. "Eerst stond Mariëlle voor het raam. Maar op een gegeven moment mocht ook dat niet meer en kwamen er plastic linten in de tuin om bezoek op vijf meter afstand te houden. Dat was heel naar."

Maar Mariëlle liet zich niet tegenhouden. Om toch zo dicht mogelijk bij haar moeder te zijn, ging ze achter op een stoel in de tuin van het verzorgingshuis zitten. Netjes achter de linten. "Het is een beetje mijn hobby om het leven van mijn moeder zo leuk mogelijk te maken. Ik ben normaal bijna elke dag bij haar. Ze is een sterke vrouw, maar ze heeft soms ook een dipje. En op die momenten wil je er juist voor haar zijn. En dat kon nu niet. Dat vind ik nog steeds erg zwaar."

Moeder Trudie was dan ook erg opgelucht toen de deuren weer open gingen. "Ik deed op een ochtend de gordijnen open en al het plastic was weg. Ik had het idee: 'We zijn vrij.' Ik heb daar toen wel om gehuild."

Trudie en Mariëlle nemen de medewerkers van Sparrenheide overigens niks kwalijk. Ze begrijpen dat de gezondheid van de bewoners in die periode voorop stond en dat het virus buiten moest blijven. "De verzorgenden hier zijn ook mijn vriendinnen," zegt Trudie. "Soms zagen ze dat ik 's nachts nog wakker was en dan kwamen ze even aan mijn bed zitten."

Maar dat neemt niet weg dat de lockdown de vrouwen veel pijn heeft gedaan, zegt Mariëlle. "Het was frustrerend en ik werd er erg verdrietig van. En dat verdriet wil je dan delen met je vriendinnen, waar je ook al niet naar toe mag. Het is een rare tijd. Een hele rare, zware, pittige tijd."

Wil je veel meer foto's zien? Kijk dan hieronder. We hebben honderden foto's van jullie gekregen en in dit achtergrondstuk vertellen we de indrukwekkende verhalen die erachter zitten. Als deze niet goed zichtbaar is, klik dan hier.