'Lang zullen we leven': deze veertien broers en zussen blazen vanavond 1000 kaarsjes uit

Drie zussen van het veertienkoppige stel zitten deze donderdagochtend 4 maart bij elkaar in het huis van Mieke (69), de negende in de rij. Ze woont op de Leidseweg, een paar huizen verder dan het huis waarin familie Van Rooijen grotendeels opgroeide. "Het is nu een heel geliefde plek hier, maar toen ik er kwam wonen, stond het eerst een jaar leeg."

Ondenkbaar, in deze tijden van grote woningnood. De stad is sowieso niet meer te vergelijken met het Utrecht waarin deze drie zussen opgroeiden. Iedere ochtend - nu in coronatijd wat minder - fietst er een grote stroom forenzen en scholieren over de Leidseweg. Even verderop wordt het ene na het andere appartementencomplex uit de grond gestampt. "Ik houd ontzettend van deze plek, ik woon hier al mijn hele leven, maar het wordt hier voor mij wel te druk", zegt Mieke.

En dat terwijl het grote gezin enige drukte toch niet vreemd is. Inmiddels is namelijk alweer het 23e achterkleinkind op komst. De - in normale tijden uitbundig gevierde - familiefeesten zijn dan ook altijd gezellig vol. "Maar niets is verplicht, dat is het mooie. We hebben twaalf jaar lang Nieuwjaarsdag met elkaar gevierd, maar als je er even geen zin in hebt, is dat ook prima. Dat is het fijne met zoveel mensen: als je eventjes uitgepraat bent met elkaar, kun je altijd weer naar iemand anders toe."

Nog altijd hebben de broers en zussen goed contact met elkaar. "We spreken elkaar nu vooral digitaal. De familieapp ontploft deze week", lacht Mieke. Zelf vinden ze het heel gewoon, maar nu hun verhaal uitgebreid in het AD staat en ze vanmiddag door In de Buurt worden uitgeroepen tot 'Utrechters van de Week' dringt het bij de Van Rooijens ook wel door dat het toch wel erg bijzonder is, zo'n grote groep bij elkaar.

Ongeveer een jaar geleden opperde een van de broers dat ze binnenkort toch wel duizend jaar oud zouden zijn samen, en toen sloegen er wat familieleden eens goed aan het rekenen. "Eerst uit het hoofd, en toen kwamen we op een datum ergens tussen de 4 en 7 maart. Vervolgens heeft Ad - de een na oudste - aan de hand van het trouwboekje met de geboortetijden uitgerekend dat het vandaag om 18.52 uur moest zijn."

Er moet overigens een kleine slag om de arm gehouden worden, want van één van de zussen is de precieze geboortetijd niet bekend. "En het is sowieso maar de vraag of onze vader dat wel allemaal goed heeft doorgegeven", lacht Anneke. Maar ach, wat doet het er ook toe? Acht minuten voor 19.00 uur is het tijd voor een feestje, en daar is deze familie nooit te beroerd voor.

Hoewel een groot feest er nu niet inzit en de borrel vanavond via Zoom moet, zijn de zussen meer dan dankbaar. Dat ze nog altijd zo'n goed contact met elkaar hebben, maar ook voor de liefdevolle opvoeding van hun ouders. "Mijn vader heeft er altijd voor gezorgd dat wij gingen studeren", zegt Anneke. "Hij vond dat niemand er de dupe van mocht worden dat we nu eenmaal opgroeiden in een groot gezin. Daar hebben wij nog iedere dag veel profijt van."

Soms zorgde dat wel voor wrijving, vullen Mieke en Teja aan. "Dan zei hij dat we allemaal veel te links geworden waren, door al dat onderwijs. Maar dat was altijd met een knipoog. Ik heb er sowieso bewondering voor hoe mijn ouders meebewogen met de nieuwe stromingen in de maatschappij meebewogen. Zeker in de jaren 60 was het best een breuk qua levensstijl. Anneke heeft bijvoorbeeld een compleet andere jeugd gehad dan de jongste, Cees. En hoewel ze het niet altijd met alles eens waren, hebben ze onze keuzes altijd gerespecteerd."