Schippersechtpaar Ad en Griedy na halve eeuw varen terug in Vreeswijk

NIEUWEGEIN - Ad van Wijgerden kijkt terug op een mooie carrière als schipper, met de Beatrixsluis in Vreeswijk als thuisbasis. Het schippersvak brachten hem en zijn vrouw de vrijheid die zij zo koesteren. Dit artikel is een onderdeel van een serie over Vreeswijk in het kader van 50 jaar Nieuwegein.
In de hal, naast de voordeur van het appartement, hangt een schilderij van het derde schip waar Van Wijgerden mee voer: de Corazon genaamd. Hij kijkt met zijn snor, grijze polo en zwart brilletje tevreden naar het zwart met witte schip en zegt: "Op dit schip hebben we het meeste plezier beleefd. Een modern schip met alle faciliteiten."
Op 1 juli bestaat Nieuwegein 50 jaar. De relatief jonge gemeente is ontstaan uit een fusie tussen de twee dorpen Jutphaas en Vreeswijk. In aanloop naar dit jubileum maken wij een serie over het schippersdorp Vreeswijk en zijn markante inwoners. Dit is de tweede aflevering.

Voeten aan de aarde

Van Wijgerden en zijn vrouw Griedy hebben er vrede mee om na 45 jaar varen in een flat in het centrum van Nieuwegein te belanden, dicht in de buurt van hun beide dochters. Toch blijft het soms wennen om na zoveel jaren op het water in een hoog appartement terecht te komen. "Het is weleens saai hier in de flat. Mensen zijn aan het werk en gaan daarna vroeg slapen", zegt Griedy. "Vandaar dat ik een hond heb genomen." De donkere Hollandse herder Centa ligt naast haar en is waakzaam.
Ad van Wijgerden en zijn vrouw Griedy
Ad van Wijgerden en zijn vrouw Griedy © RTV Utrecht / Michiel van Ooijen
Op jonge leeftijd wisten Van Wijgerden en zijn broers: wij worden schipper. "In die tijd stapte je vaak in je ouders voetsporen", vertelt hij. Zijn carrière begon als dertienjarige op zijn vaders schip. Niet veel later stapte hij over op de boot van zijn broer.

Geen gegeven om schipper te worden

Het schippersvak leerde Van Wijgerden niet van zijn vader. "Hij liet mij veel zien, maar hij kon het werk niet uit handen geven." Zijn broer, tien jaar ouder, liet hem zijn gang gaan. Zo leerde Van Wijgerden het vak. "Dat was geweldig. Op mijn veertiende werkte ik al als een volledige schippersknecht", zegt Van Wijgerden trots. Al spelenderwijs leerde hij het vak. "Ik ben een echt praktijkmannetje", zegt hij.
Voor Griedy lag een toekomst als schippersvrouw minder in de lijn der verwachting. Als het te hard waaide, stopte de twee met varen. Op zulke momenten reed Griedy de auto via een houten plank van boord om er verderop weer op te rijden. Griedy toont een foto waarop te zien is hoe de bruine Kever via een houten plank de boot oprijdt. Van Wijgerden staat Griedy op de kant bij.
Van Wijgerden kijkt met een brede grijns naar Griedy: "Mijn vrouw durfde het IJsselmeer niet over. En dat voor een schippersvrouw." Griedy grijnst. "Ik hield niet van hoge golven en ik wilde niet, net als mijn ouders, zo lang onderweg zijn. Toch heb ik het 45 jaar lang volgehouden."

Hard werken en gezelligheid

Zandschippers zijn harde werkers, benadrukt Van Wijgerden. Varen, het plegen van onderhoud en laden en lossen. "Soms sliep ik een uurtje op de bank of sloeg ik een hele nacht over. Maar ik vond het nooit erg om hard te werken", benadrukt Van Wijgerden. "Bovendien krijg je er heel veel vrijheid voor terug."
Gezelligheid kwam het stel nooit tekort, want schippers zoeken elkaar op. "Een stuk of vijf boten uit Vreeswijk zagen we veel", vertelt Van Balen. "We hielden feestjes in het ruim", zegt Wijgerden. De kinderen van de verschillende schippers kwamen veel langs en gingen met elkaar om. Die kwamen zwemmen, surfen en ontspannen. "Als je ruim leeg was, kwam je voor de gezelligheid altijd weer in Vreeswijk terug", zegt van Wijgerden.
Het was ook praktisch om veel met andere schippers om te gaan. Zo kon iedereen weer iets anders repareren, iedereen had zijn specialiteit. "We losten alles altijd met elkaar op", weet van Wijgerden.

Vrijheid

Het stel voer door heel Nederland in een tijd dat de auto nog geen gemeengoed was. "Je zag veel. Dat is vrijheid! In die tijd zagen mensen nog niet zoveel van het land", zegt Van Wijgerden. Met de komst van de autokraan werd het vrijheidsgevoel alleen maar groter. "In het begin gebruikten we een houten plank van zes meter om de auto er vanaf te rijden. Dat was, als je erover nadenkt, heel link."
In het appartement met bloemetjes behang staat een fotocollage van het laatste schip van het stel, de Senang. "Een mooi schip waarmee ik door heel Nederland voer. Verschillende bestemmingen en elke keer wat anders", vertelt Van Wijgerden.
Vijf jaar geleden kwam het stel aan wal, maar Van Wijgerden is op het water blijven werken. Met veel plezier bestuurt hij al een aantal jaar de pont van Nieuwegein naar Vianen. "We waren altijd bij elkaar en dan is hij nu opeens een hele dag weg. Dat is raar", zegt Griedy.
Maar Griedy weet hoe erg Van Wijgerden geniet van zijn werk. "Fantastisch om te doen. Helemaal als je collega's of vrienden tegenkomt", zegt hij. Hij moet stoppen op zijn 73ste, dat zijn de regels. "Maar het liefst blijf ik varen zolang ik mij nog goed voel."

Heb je een tip of opmerking? Stuur ons je nieuws of foto via WhatsApp of mail.