Truus en Annet wonen op (bijna) hetzelfde adres in Utrecht en dat geeft gedoe

Het huis van de 86-jarige Truus in Vleuten doet me een beetje denken aan het huis van mijn oma. Truus zelf trouwens ook, het is een geestige vrouw met het hart op de tong, die overigens ook oma is van drie kleinkinderen. Truus en ik hebben een band die ik met niemand anders heb. We wonen namelijk in dezelfde straat in dezelfde gemeente, maar niet bij elkaar in huis.

En die toevalligheid heeft ons bij elkaar gebracht. Want in dezelfde straat in dezelfde gemeente wonen, levert nogal wat problemen op. Want wie mijn (en haar) adres zonder postcode opzoekt in Google Maps, wordt naar haar straat verwezen.

Truus stuurde me daarom onlangs maar eens een kaart, om kennis te maken: "Een kerstpakket, een bos bloemen, pakketjes", somt ze op. "Ik krijg vaak mensen aan de deur voor jou. Niet dat ik klaag hoor, want die bloemen mocht ik toen houden van de bloemist, maar toch vervelend, vooral voor jou."

Ik heb bloemen voor haar meegenomen, maar het is dus zeker niet de eerste keer dat ze uit mijn naam bloemen krijgt: "Het is al vijf keer gebeurd", lacht ze. "En ook een keer een kerstpakket, dat vond ik eigenlijk wel grappig, want ik heb nog nooit in mijn hele leven een kerstpakket gekregen", lacht ze. "Al was ik wel blij dat ze 'm uiteindelijk kwamen ophalen, want het was een heel groot krat, ik vond het ook wel een sta-in-de-weg."

Toch vindt ze het al met al niet vervelend dat de bel vaak gaat voor een pakketje dat niet voor haar is: "Als ik maar weet wat ik ermee moet", zegt ze. Daarom vroeg ze onlangs aan een van de bezorgers mijn naam en kreeg ik de kaart. "Nu kan ik voortaan meteen contact met jou opnemen. En nu weet jij ook waar het allemaal blijft", zegt ze tegen me.

De eerste jaren op de Frederik van Eedenstraat ergerde ik me er vaak aan dat het mis ging met bezorgers. Nu ben ik er zo aan gewend, dat ik bij bestellingen altijd ook de zijstraat vermeld, en bezorgers er altijd op attendeer dat er twee straten met dezelfde naam zijn. En hoewel het dus nog steeds vaak fout gaat, onderneem ik verder geen actie meer.

Dat deed ik eerder wel. Twee jaar geleden had ik mailcontact met iemand van de commissie Straatnaamgeving van de gemeente. Ik suggereerde een van de twee straten een andere naam te geven. Maar volgens de gemeente was het probleem daar toen echt niet urgent genoeg voor: "Door de annexatie van Vleuten en de De Meern zijn er meerdere dubbele straatnamen ontstaan binnen de gemeente Utrecht. Echter de woonplaats is ongewijzigd Vleuten of De Meern gebleven. Daarnaast zorgt de postcode daarbij voor een unieke combinatie, waardoor een foutieve bezorging echt uitzonderlijk zou moeten zijn", aldus een medewerker toen.

Nog steeds lijkt het me wel wat: een wijziging van een van de straatnamen. Want een foutieve bezorging is de laatste jaren eerder regel dan uitzondering. Dus het liefst de straat in Vleuten dan maar van naam veranderen. Maar ook Truus denkt niet dat ik de gemeente zo gek kan krijgen: "Daar trappen ze echt niet in, hij heet al 55 jaar zo, dus dat zullen ze heus niet doen."

Toch blijft het voor mij wel een steeds terugkerend probleem. Want zoals het een echte millenial betaamt, bestel ik vaak online en rijden de busjes hier, in tegenstelling tot twintig jaar geleden, af en aan. En ik ben niet de enige. Mijn buurvrouw Esther en ik hadden het er vanochtend nog over: "Wij hadden laatst ook vrienden die we al een tijdje niet gezien hadden in Vleuten staan", vertelde ze. "En ook toen we hier net kwamen wonen stonden bijvoorbeeld de stucadoors daar."

Daarnaast is onze straat die dubbel is in Utrecht niet de enige, zoals ze bij de gemeente al aangaven. Misschien is het dan dit jaar, precies twintig jaar na de annexatie, toch tijd om opnieuw de balans op te maken? Wat mij betreft krijgt dit verhaal nog wel een staartje.