Eerbetoon aan tolsysteem op Oude Houtensepad

Rondom Utrecht waren in het verleden diverse tolwegen. Het Oude Houtensepad, dat eerder Houtense Zandweg heette, en de Weg naar Rhijnauwen waren in de negentiende eeuw belangrijke ontsluitingswegen van Utrecht. De één liep naar Houten en Schalkwijk, de ander naar Bunnik en Zeist. Langs beide wegen herinneren karakteristieke tolwachterswoningen nog aan het verleden als tolweg.

In de tweede helft van de negentiende eeuw werd Het Oude Houtensepad doorsneden door een dubbele spoorweg naar Arnhem (1864) en naar Den Bosch (1870). Er kwamen meer toegangswegen naar Utrecht vanuit het zuiden en het Houtensepad werd minder aantrekkelijk als doorgangsroute. De spoorwegovergangen werden daardoor overbodig en in de jaren zeventig van de vorige eeuw definitief opgeheven.

Het Oude Houtensepad werd een doodlopende weg. Ook de Weg naar Rhijnauwen werd steeds minder belangrijk als doorgangsweg.

PAARD: 5 CENT
In de Romeinse tijd werd in Nederland al tol geheven om het onderhoud en de verbetering van de wegen te financieren. Om wildgroei van tarieven te voorkomen, stelde de Raad van State in 1831 een landelijk tariefstelsel in. Om de stad in te komen moest een passant met een paard 5 cent tol betalen. Een koe invoeren kostte een cent en voor doortocht met een rijtuig met twee wielen en aangespannen paard was iemand 8 cent kwijt.

In 1899 werden de tolheffingen op de rijkswegen afgeschaft. Op de provinciale wegen verdwenen de laatst overgebleven tollen pas in 1953. De invoering van de wegen- en motorrijtuigenbelasting betekende het definitieve einde van het innen van tolgelden.

Het initiatief voor het informatiebord is van de Werkgroep Directe Voorzieningen van de gemeente Utrecht. De Werkgroep zet zich in voor herstel van historische en karakteristieke elementen in het Utrechtse straatbeeld.