Busje komt zo (niet meer): chauffeurs nemen met tranen afscheid van 'dé' buurtbus van Vijfheerenlanden
26 november 2021, 20:18 • 3 minuten leestijd
VIJFHEERENLANDEN - Eigenlijk waren ze een soort maatschappelijk werkers, de vrijwillige chauffeurs van buurtbus 703. Bijna 40 jaar lang deelden ze lief en leed met de reizigers die in de kenmerkende kleine bus dwars door de kernen van het huidige Vijfheerenlanden zoefden. Deze vrijdag reden wij mee met de állerlaatste rit, want nummertje 703 stopt ermee. Te weinig animo én concurrentie van Qbuzz. "Sjonge, ik word er wel een beetje emotioneel van, merk ik."
De deuren van de gele bus gaan open bij het gemeentehuis van Meerkerk. Bettie den Hartog zit al klaar achter het stuur. "Nou, hier gaan we dan", zegt ze. "Een rare rit, hoor. Ik heb bijna 15 jaar ditzelfde rondje gereden, de hele gemeente door. En dan houdt het ineens op. Ik kan - vrees ik - m'n ogen niet droog houden."
Begrip in de polder
De buurtbus is een begrip in "de polder", zegt Bettie. Denk: plaats voor een man of 8, en sinds kort extra ruimte voor een rolstoel. In de jaren 80 was er zo'n vraag naar een goede busverbinding vanuit Meerkerk, dat vrijwilligers opstonden en daar buslijn 703 opzetten. "Dat was echt wat, dat er gewoon een vervoersmiddel ging naar een volgend dorp. Hoefde je ineens niet meer te fietsen. In die begintijd liep het dan ook ontzettend goed."
Per rit van 65 kilometer ging er gemiddeld nog maar één reiziger mee. Voor wie doe je het dan nog?
Hij is zeker bekend, zegt reiziger Gijs de Rijk. Hij is speciaal van Barendrecht naar Leerdam gekomen om de laatste rit te beleven. "Iedere Openbaar Vervoer-fan weet: de 703 is een pareltje door het groene landschap. Ik ben zelf gek op buurtbussen. Iedere keer als je in eentje plaatsneemt, weet je dat die vrijwilliger zijn uiterste best gaat doen. Wil je bijvoorbeeld ergens uitstappen, maar is het helemaal geen halte? Da's dan geen enkel probleem."
Waarom die bus er nu dan mee stopt? Dat merk je gauw genoeg als je 'aan boord' stapt. Bijna niemand maakt er nog gebruik van, verzucht voorzitter Siska Gielis. Zeker door corona nam het af. Per ritje van 65 kilometer door Vijfheerenlanden, ging er afgelopen jaar gemiddeld één reiziger mee. "Dat is voor alle vrijwilligers natuurlijk ook treurig. Voor wie doe je het dan nog? Met een lege bus rijden, dat konden we vanwege het milieu niet meer maken."
En dan was er ook nog de concurrentie van een andere bus, eentje van Qbuzz die oproepbaar is. "Het voordeel van die van ons is dat-ie gewoon op gezette tijden reed. Nu moet je maar afwachten hoe het gaat lopen. We vrezen een beetje voor de toekomst. Als Qbuzz ineens besluit dat het niet rendabel genoeg is, gaat er geen enkel vervoersmiddel meer langs die kleine dorpjes. Dat zou echt een drama zijn."
Band met reizigers
Medechauffeur Ot de Jong zit ondertussen achterin 'zijn' bus. Bettie rijdt nog stug door; Ot kijkt hoe alle haltes steeds sneller voorbij lijken te gaan. "Hoe langer je op zo'n bus rijdt, hoe beter je de reizigers leert kennen. Daar bouw je een band mee op. Was een oma ziek, wist ik dat. Ging er iemand trouwen, kreeg ik bij wijze van spreken bijna een uitnodiging."
Een soort maatschappelijk werkers dus, knikt Bettie. "Dat hoorde er gewoon bij. En ik zeg je eerlijk: dat gaan we allemaal ontzettend missen. Je hoort wel vaker dat dit soort traditionele initiatieven verdwijnen, maar als het aan mij lag was deze niet verloren gegaan."
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met SRC.
