Een hartinfarct, hakenkruizen en een strop kregen John van Loen niet klein: 'Ik heb een fantastisch leven'
SOEST - Het was niet eens de bedoeling om een boek te maken, zegt John van Loen, maar het is er nu wel. In 'John van Loen: Over de Rooie' vertelt hij openhartig over zijn leven op en naast het veld.
Zijn voetbalcarrière bracht hem tot in Japan, maar vaak terugdenken aan zijn loopbaan doet Van Loen naar eigen zeggen niet. "Ik heb een museum thuis en daar heeft Rick (van Leeuwen, schrijver van het boek) veel informatie uitgehaald." Tijdens het spitten in de foto's en artikelen kwam er toch veel terug. Zoals die rode kaart in de voorbereiding in Japan. "Ik sloeg iemand recht op z'n neus, dat was een Italiaan. Dat komt allemaal weer terug en dan ga je het wel herkennen, de doelpunten en de foto's."
Over Japan gesproken, dat is het mooiste land van de wereld volgens de oud-spits. En dan met name Hiroshima, waar hij voetbalde. "Gekscherend zeg ik van: het is gebombardeerd en we hebben alle ruimte. Er is ook geen file daar, ik kon zo de stad inrijden. Nergens hoefde je stil te staan. In andere steden in Japan stond je alleen maar in de file, dan moest je alles met de trein doen."
Als tiener tekende Van Loen zijn eerste contract bij FC Utrecht. Bijna 1,95 meter lang, een bos rood haar op z'n hoofd. Lantaarnpaal noemden ze hem. Als 19-jarige scoorde hij de winnende in de bekerfinale en niet veel later ook de winnende tegen Ajax. FC Utrecht won voor het eerst van de aartsvijand uit Amsterdam.
Van Loen was echter boos om een wissel. "Ik speelde tegen Spelbos, die heeft me toen uit de wedstrijd geslagen", zegt Van Loen. Ellebogen, een kopstoot, een tik tegen zijn adamsappel. Toen hij ademhalingsproblemen kreeg haalde de trainer 'm eraf. "Ik weet niet waarom ik boos was, ik was ook nog maar 19. Alles was nieuw: je speelt tegen Ajax, je staat voor, ik had een paar elleboogstoten gehad en ook tegen m'n adamsappel. Maar we wonnen, dat was wel leuk."
Het was een andere tijd. Geen VAR, veel minder camera's om het veld. De Lantaarnpaal deelde zelf ook net zo goed uit. Alles om te winnen. "Het was accepteren. Uitdelen en accepteren. Iedereen kreeg wat."
'Schijnbaar lok ik wat uit'
Maar niet iedereen waardeerde het spel van de Utrechtse spits. Schijnbaar lok ik dat uit, zegt hij. "Mensen denken dat ik buiten het veld hetzelfde ben als erop." Het leidde tot bedreigingen, hakenkruizen op z'n muur en een strop in zijn schuur.
Dat was toen, zou je denken. "Ik heb het nog steeds dat mensen mij uitschelden", zegt Van Loen. Laatst nog, ging hij kijken bij AZ. "Ik loop met de hele meute naar het stadion. Komt zo'n man met een klein kereltje. Zegt hij, ja ik zeg even het woord: kanker Van Loen. Dus ik zeg: nou ja, goed voorbeeld voor dat jochie."
Die man was schijnbaar nog boos grinnikt Van Loen nu. Het glijdt van hem af. "Wat moet ik ermee?"
DocU maakte een documentaire over Van Loen. De tekst gaat verder onder de video.
En bovendien: hij heeft wel ergere dingen meegemaakt. Zijn ouders trokken als tiener z'n bankrekening leeg en verdwenen uit z'n leven. "Ik was net 18, wilde een auto kopen." Bij de bank bleek er geen rode cent meer op z'n rekening te staan, al het geld van z'n eerste profcontract en z'n bijbaantje was eraf gehaald. "Je moeder heeft het eraf gehaald, of je vader. Die zijn gemachtigd", zei de bankbediende.
Hij zag ze een hele tijd niet. Maar voor z'n bruiloft wilde hij schoon schip maken. Van Loen naar de woning van zijn ouders in Overvecht. "Ik zei: laten we alles vergeten en kom op m'n bruiloft."
Later, toen de Utrechter bij Anderlecht doelpunten maakte, stonden zijn ouders ineens weer voor de deur in België. "Maar ik was op trainingskamp." Zijn vrouw nodigde zijn ouders wel binnen uit, maar dat hoefde niet. "Ik heb ze daarna nooit meer gezien."
John van Loen in gesprek met Conny Kraaijeveld bij Aan Tafel!
Toen Van Loen net begon aan het boek, kreeg hij een hartinfarct. "Ik werd 's ochtends wakker en toen kreeg ik ineens zo'n pijn in mijn borst. Dan heb je liever een schop voor je flikker, dit is zo'n andere pijn." Het infarct werd door de artsen bijna nog gemist, maar uiteindelijk kwam alles goed. "Nu gaat het prima, ik heb een bypass gekregen en een stent."
Het boek is dus wel meer dan een verzameling voetbalanekdotes. "Er staan dingen in waarvan je denkt: ja, dat heb ik ook meegemaakt. Bijna iedereen heeft wel iets meegemaakt met zijn ouders. Of het nou positief of negatief is. En over geld: ik heb geld gewonnen, geld verloren. Alles zit er wel in."
