Natuurlijk Zoëy: geen paardenbloemen, geen weidevogels

Karst Meijer is botanist - plantkundige - en sinds het eind van de jaren '70 gespecialiseerd in paardenbloemen. "Waarom ik voor paardenbloemen koos?", lacht Meijer. "Het zijn hartstikke slimme bloemen, zo kunnen ze zichzelf klonen, zonder bestuivers. En alleen al in Nederland komen - of eigenlijk: kwamen - er 250 verschillende soorten voor!"

Dat het nu zo slecht gaat met de paardenbloem is een combinatie van het huidige weidebeheer, maaien en bemesting. Meijer: "Wat er nu nog veel in het weiland staat noemen wij 'stikstofvreters'. Je moet je voorstellen dat we in 60 jaar 85 procent van de biodiversiteit van de paardenbloemen kwijt zijn geraakt. Alleen soorten die heel goed tegen veel stikstof kunnen, houden het tegenwoordig nog vol."

Met het afnemen van het aantal paardenbloemen, gaat het ook slechter met de weidevogels. Niet zo gek, legt Meijer uit: "Als de kuikens uit het ei komen, moeten ze de eerste drie weken op snavelhoogte eten. Dat deden ze vroeger van de insectjes op paardenbloemen, maar als die er niet meer zijn, hebben die stumperds niets te eten."

Behalve dat paardenbloemen belangrijk zijn voor weidevogels en insecten, heeft ook de industrie interesse in de gele bloem.

Paarenbloemensap - of 'melk' zo je wilt - is het nieuwe rubber. Nederlandse wetenschappers is het gelukt om uit de paardenbloem latex te halen dat gebruikt kan worden voor banden. En dat is winst, want normaal wordt rubber gemaakt uit fossiele brandstoffen óf van rubberbomen. En voor die rubberbomen kappen producenten enorme stukken regenwoud. Dat is allemaal niet nodig voor rubber uit paardenbloemen. Een hectare van die bloemetjes kan tot wel 750 kilo rubber opleveren.