Svetlana vluchtte uit Oekraïne en vindt steun in Utrecht: ’Ik kan nergens naar terugkeren’
Svetlana liet alles achter in Oekraïne, ze vindt hulp én steun in Nederland
Utrecht - Svetlana Borys vluchtte begin maart met haar 9-jarige zoon uit de noordelijk gelegen Oekraïense stad Tsjernihiv via Polen en Duitsland naar Utrecht. Haar man liet ze achter, hij mag het land niet verlaten omdat hij oproepbaar moet blijven voor het Oekraïense leger. Maar ook andere familieleden en vrienden bleven achter in het onrustige gebied. “Veel mensen konden niet op tijd wegkomen of waren niet in staat om te vluchten zoals m’n vader en moeder. Ik mis ze allemaal vreselijk, maar het meeste mis ik nog mijn man."
Komende twee weken maken we kennis met tien Oekraïense vluchtelingen die sinds het begin van de oorlog in Utrecht zijn neergestreken. Terwijl ze hun verdriet nog niet hebben verwerkt, moeten ze nu proberen in Nederland een nieuw leven op te bouwen. Veel Utrechters zijn bereid om ze een handje te helpen. Documentairemaker Roel Wijngaards-de Meij volgt de vluchtelingen en maakt iedere dag een portret aan de hand van een Oekraïens woord, vandaag beginnen we met Svetlana Borys.
Zeker tijdens de eerste dagen van de oorlog kregen de noordelijke steden en dorpen het zwaar te verduren, zo ook Svetlana’s woonplaats. De stad ligt strategisch interessant voor het Russische leger en werd dus hevig bestookt. Tsjernihiv viel zelfs kortstondig in handen van het Russische leger. “Mijn huis heeft erg geleden tijdens de beschietingen”, vertelt ze haar emoties probeert weg te slikken. In tranen vervolgt ze: “Ik heb geen plek meer om naar terug te gaan, alleen God weet nog hoe het nu verder zal gaan."
Svetlana vindt kracht en troost in de internationale Shofar Christian Church aan de Utrechtse Bollenhofsestraat, een kerk die erg lijkt op haar kerk thuis. Ze kent veel van de liederen. Er wordt in het Engels gezongen, maar ze mompelt de teksten mee in het Russisch, haar moedertaal.
Hoe vergaat het haar? Utrecht en de Utrechters zijn goed voor Svetlana en haar medevluchtelingen. Na de eerste opvang in een hotel is Svetlana net verhuisd naar een locatie van het Leger des Heils in het zuiden van de stad Utrecht.
Veel vrijwilligers willen helpen en Svetlana vertelt het verhaal van de Utrechtse Irene die haar in contact bracht met de kerk. “Ze kwam zomaar naar me toe en vroeg wat ze voor me kon doen. Ik besefte dat ik geen idee had hoe mijn toekomst eruit ziet. Het belangrijkste is nu dat mijn zoon het goed heeft. Irene heeft daar geweldig bij geholpen en ik bedank haar en haar familie dan ook voor alles wat ze voor ons doen”.
Ook is Svetlana dagelijks te vinden bij de Utrechtse ontmoetingsplek Anne naast het Jaarbeursplein. Vanuit die plek heeft een aantal actieve vrijwilligers de organisatie Vital’nya heeft opgericht. Ze bieden de vluchtelingen een huiskamer waar ze tot rust kunnen komen, elkaar kunnen ontmoeten en verhalen kunnen delen. Hier leren ze elkaar Engels, wisselen ze tips uit en komen ze in aanraking met Nederlandse vrijwilligers.
Langzaam maar zeker komt Svetlana een beetje tot rust: “Een einde aan de oorlog lijkt nog niet in zicht en de toekomst is nog steeds onzeker, maar met de grote en kleine beetjes hulp die we ontvangen, schijnt er steeds vaker toch een straaltje hoop door de wolken."
