Bij deze viswedstrijd in Abcoude vist niemand achter het net

Abcoude - TOOOET! Stipt om 14.00 uur klinkt het eindsignaal van de viswedstrijd in Abcoude. “Helemaal niets gevangen”, zegt Michel Schniedewind lachend. Maar winnen is voor hem niet belangrijk. “We hebben de hele dag al prijs want het is hartstikke mooi weer.” Hij drukt op een knopje op zijn rolstoel en de lijn van de hengel wordt binnengehaald. “Ik kan zo’n molentje niet bedienen”, legt hij uit. “Dus we hebben ‘m elektrisch gemaakt.”
In de zomermaanden wordt in Abcoude één keer per maand een viswedstrijd georganiseerd voor mensen met een beperking en voor 60-plussers. Viscentrum Gehandicapten is hard op zoek naar vrijwilligers.
Michel is samen met een begeleider en vier andere bewoners van MS-expertisecentrum Nieuw Unicum helemaal uit Zandvoort gekomen. Op de aangepaste steiger kunnen ze met drie rolstoelen naast elkaar zitten. Marga Krul (trots: “de enige vrouw in het vissersgroepje”), komt hier graag. “Ik geniet van het vogeltjesconcert, het uitzicht en de gezellige vrijwilligers.”

Snoek van 1.20 meter

Viscentrum Gehandicapten draait op vrijwilligers die het pand onderhouden, eten en drinken verzorgen en de vissers begeleiden. Harry Burger loopt hier al zo’n vijftien jaar rond. Toen hij hier voor het eerst kwam was hij meteen verkocht. “Deze plek alleen al”, zegt hij met een grote lach op zijn gezicht. Hij gebaart naar het water waar futen opduiken, het groene fort aan de overkant en de fluitende vogeltjes die overvliegen.
De stichting bestaat al sinds 1966, toen de winnaar van een KRO-prijsvraag zijn geldprijs van 1000 gulden doneerde. De winnaar was een enthousiaste visser, vertelt Harry. "Hij had een snoek van 1.20 meter gevangen, dat weet ik nog." Hij wilde graag dat er een viscentrum zou komen voor mensen met een beperking, omdat daar vaak geen veilige plek voor is. Die plek werd gecreëerd aan het water van fort Abcoude, waar vijftien steigers met hekjes zijn aangelegd tussen het groen.

Vrijwilligers nodig

“Nu, 56 jaar later, zitten we er nog”, zegt Harry met enige trots in zijn stem. Toch heeft de stichting het de laatste tijd zwaar. De coronajaren hebben er ingehakt, vertelt Harry. Ze konden het pand niet verhuren voor de bridgeclub en andere activiteiten. Zonder subsidie en inkomsten moeten ze de kosten zelf ophoesten. De huurders zijn maar mondjesmaat teruggekomen.
Ook is er een tekort aan vrijwilligers. “Die heb je gewoon keihard nodig om te kunnen blijven bestaan”, zegt Harry. Hij hoopt dat nieuwe vrijwilligers zich aanmelden. Het werk is prachtig, vindt Harry. Hij is vaak ontroerd door de mensen die speciaal naar de wedstrijddagen komen. “Soms hebben ze een prijs gewonnen en dan lopen ze hier weg alsof ze de Europa Cup hebben gewonnen.”
Vrijwilligers Hennie en Bas verzorgen vandaag de lunch. Hennie woont in Abcoude en is sinds een jaar vrijwilliger bij de stichting. Nu ze met pensioen is heeft ze er de tijd voor. Trots geeft ze een rondleiding door het pand: de keuken waar de frituur al aanstaat voor de bitterballen, het washok, de stapel hengels en visvoer, en de invalidetoiletten (“binnen én buiten”). Er is eigenlijk te weinig tijd om al het werk te doen, vertelt Hennie. Maar stressen doen ze niet. “Het is hier altijd heel gezellig.”

Dikke karper

“Zoveel mogelijk kilo’s en centimeters binnen harken.” Daar gaat het om voor Frank Zaal. Want, ook is het nog zo gezellig, "ik ga toch echt wel voor de winst". Frank woont bij woonstichting Zideris in Mijdrecht en komt al een aantal jaar naar de wedstrijden. “Ik ben hier niet meer weg te slaan.”
Zijn mooiste prijs kan hij zich nog goed herinneren. “In 2019 ben ik de winnaar gewonnen. Ik had een dikke karper van 9,15 kilo. Dat was gelijk een record hier.” Zijn doel sindsdien is duidelijk: “Een grotere karper vangen.” Vandaag wil het niet lukken bij Frank. Hij blijft na de wedstrijd nog even doorvissen. Wie weet lukt het nog.

Bitterballen

Ook Herman Duiven heeft geen geluk. Na een paar uur hengelen is zijn arm moe geworden en heeft zijn begeleider het over genomen. “Die doet het goed hoor”, lacht hij. Herman komt hier al 34 jaar. Thuis heeft hij een kast vol trofeeën en medailles. Dat het vandaag even niet lukt vindt hij niet zo erg. Na al die jaren is het nog steeds genieten op deze plek. “Het is hier mooi hé, met die steigers?”
Na de prijsuitreiking komen de biertjes op tafel en gaan de bitterballen rond. “Hier kwamen we eigenlijk voor hè”, lacht Marga. Voor organisator Harry is dat ook het belangrijkst. “Iedereen heeft een geweldige dag gehad. Misschien hebben ze niets gevangen maar dat maakt niet uit”, zegt hij. Dit is waarom hij het werk zo graag doet. “Het gaat om de gezelligheid. En dat krijg je terug.”

Heb je een tip of opmerking? Stuur ons je nieuws of foto via WhatsApp of mail.