Een jaar na de val van Kabul hoopt Palwasha op een wonder: 'Mijn familie moet daar weg'
Zeist - Op 15 augustus 2021 vond de val van Kabul plaats. De Taliban nam de hoofdstad over en daarmee vrijwel heel Afghanistan. Inmiddels is het een jaar later en spreekt de Afghaanse Palwasha Hassan uit Zeist van een uitzichtloze situatie. Ze maakt zich grote zorgen over haar zus die met haar vijf dochters al bijna een jaar lang ondergedoken zit in Afghanistan. "Het is hopen op een wonder."
Het was een razendsnelle opmars van de Taliban, vandaag precies een jaar geleden. Na het vertrek van buitenlandse media was de machtsovername al snel een feit. De Taliban beloofden dat er geen reden zou zijn voor zorgen: mensenrechten en de positie van vrouwen zouden worden gerespecteerd. Maar de praktijk bleek anders. Er is een streng-islamitisch bewind en vrouwen verloren wel degelijk hun rechten.
De familie van Palwasha ontvluchtte vorig jaar het noorden van Afghanistan na de machtsovername van de Taliban. Ze lieten hun huis achter en doken elders onder. Een jaar later kunnen ze nog steeds niet terug naar huis.
Het niet naar buiten kunnen, werken of studeren valt haar vijf nichtjes tussen de 10 en 23 jaar enorm zwaar. “Een van de meiden is depressief geworden, ze wil niet meer leven. Ze is heel slim en studeerde met veel plezier aan de universiteit. Nu zit ze elke dag ondergedoken met haar zussen en kan ze helemaal niks. Dit is geen leven voor hen, mijn familie moet daar weg.”
Vanuit Nederland probeert Palwasha zoveel als ze kan voor hen te doen. Ze heeft internet voor ze geregeld, zodat ze zich kunnen vermaken en bijvoorbeeld Engels kunnen leren. “Het zou toch niet zo moeten zijn dat aan de ene kant van de wereld een meisje heel veel mogelijkheden heeft en aan de andere kant van de wereld ze helemaal niks kan en mag. Daarom hoop ik dat ze online toch nog een beetje iets kunnen bijleren.”
Paspoorten
Het is Palwasha inmiddels gelukt om paspoorten voor haar zus en nichtjes te regelen. “Dat is het enige goede nieuws dat ik nu kan vertellen. Om ze uit het land te krijgen is nog een hele uitdaging. Ik ben druk op zoek naar een mogelijkheid om ze naar een buurland, Pakistan of Iran, te kunnen brengen. Dit is geen leven voor ze zo.”
Haar zus en twee oudste nichtjes werden opgeroepen om gewoon naar hun werk te komen, maar dat durfden ze niet aan. “Gelukkig hebben ze dat niet gedaan, want het is veel te gevaarlijk. Een vrouwelijke collega van mijn nichtje is vermoord toen ze op haar werk aankwam. De situatie voor vrouwen en meisjes is in het afgelopen jaar alleen maar verslechterd.”
Wachten op een wonder
Voor Palwasha blijft het moeilijk om haar familie vanuit Nederland hoopvol toe te spreken. “Het is voor mij heel zwaar en verdrietig om ze zo te zien. Ik probeer ze te vertellen dat ze moeten doorzetten en dat er na het donker licht komt. Dat er ooit een einde aan komt, maar het is wachten op een wonder.”
Het gaat een jaar later nog altijd slecht in Afghanistan en van de beloftes voor werkende vrouwen en naar schoolgaande meisjes is weinig terecht gekomen “Ik hoop dat het een keer klaar is. Het land moet weer mooi gemaakt worden. Niet iedereen kan vluchten. Er moet veiligheid komen en rechten voor alle mensen, zoals het land er 40 jaar geleden uitzag. Als bevolking willen wij heel graag trots kunnen zijn op ons land. Zodat het niet alleen maar negatief in het nieuws komt, maar benoemd wordt als mooi land, met een rijke cultuur en veel gastvrijheid.”
“Het lijkt alsof de hele wereld Afghanistan is vergeten, dat vind ik erg pijnlijk", zegt Palwasha. Dat er nu veel aandacht uitgaat naar bijvoorbeeld de Oekraïners begrijpt ze wel. Maar ze hoopt dat mensen ook betrokken blijven bij het leed in Afghanistan.
Voor nu is het hopen dat haar familie snel het land uit kan. “Als dat gelukt is denk ik dat ik me eindelijk wat rustiger zal voelen.”
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Slotstad RTV.
