De wasstraat van Ramazan staat vol hulpgoederen voor Turkije: 'Nu nog vervoer'

De eerste lading is al weg, berg nummer twee hoopt zich op in de carwash. Al vroeg vanmorgen komen mensen met zakken vol kleding en spullen, na het lezen van Ramazan zijn oproep. "Dit is perfect", zegt hij terwijl hij een tas met slaapzakken pakt. "Het is heel koud dus slaapzakken zijn altijd welkom."

Vrienden van Ramazan slapen op dit moment in auto's en op straat, zijn familie heeft het gelukkig beter getroffen. Zij hebben een bungalow gevonden waar ze sinds de aardbevingen in wonen. "Ze durfden niet in hun eigen huis te blijven vanwege instortingsgevaar. De vrouwen en kinderen van mijn vrienden slapen in de auto, hun mannen in het park bij een vuurkorf." Een onhoudbare situatie gezien de temperaturen. En de brandstof raakt ook nog eens op. Ramazan vindt het vreselijk, maar doet wat hij kan met zijn actie.

De telefoon gaat weer. "Jassen en warme dingen graag. Alleen essentiële spullen", drukt Ramazan de beller op het hart. "Dat is echt belangrijk. Ik zag op het Turkse journaal dat er lingerie en pumps tussen de spullen zaten. Dat hebben de mensen daar echt niet nodig." Belangrijk is ook dat, hoe goed bedoeld ook, mensen niet met oude spullen aankomen. "Het mag best een paar keer gedragen zijn, maar het moet wel zin hebben."

Het uitzoekwerk is een hele klus. De spullen arriveren in zakken en tassen, Ramazan en anderen die hem helpen moeten dat allemaal uitzoeken. Het mag niet in een zak de vrachtwagen in, dan wordt het onbegonnen werk om alles gesorteerd te krijgen. "Ik kan nog wel wat hulp gebruiken vandaag. Een mannetje of vijf, misschien wel tien."

Er komt iemand met een rollator. En een vrouw met slaapzakken. Nog iemand legt een paar volle tassen bij de deur. "Super, wat zit erin?", roept Ramazan de dame nog na. Maar ze is alweer weg. "Te laat", glimlacht Ramazan. Hij rent alweer verder. Aan de deur staat een oudere man. Ook hij komt spullen brengen. "Het is al beroerd zat. Ik dacht waar kan ik het nou kwijt en toevallig zag ik dat het hier kon dus ik dacht ik rij even langs. Hopelijk kunnen ze het goed gebruiken."

Nu het grote probleem. Er zijn te veel spullen en weinig vrachtwagens om naar Turkije te gaan. Ondanks alle hulp (de verhuisdozen komen van de buurman, iemand anders regelt broodjes voor de harde werkers) heeft Ramazan nu geen vrachtwagen tot zijn beschikking. Het plan is om alles in een busje naar de moskee in Amsterdam te brengen, van waaruit het misschien in een vrachtwagen kan. Maar dat is onzeker.

Gelukkig rinkelt de telefoon weer. Het is iemand die misschien transport beschikbaar wil stellen. Ramazan hoopt het van harte. "Hij gaat er nu even over nadenken, misschien heeft hij een vrachtwagen beschikbaar. Dat zou super fijn zijn, ik hoop het. Als dat toch zou lukken..."