Eeuwenoud ambacht glazenslijpen sterft niet uit: twee dames in de leer

De enige meesterslijper van het land zat lange tijd met zijn handen in het haar. Hij had geen opvolger en dat betekende dat zijn eeuwenoude ambacht uit zou sterven. Hij kan nu opgelucht ademhalen want er zijn niet één, maar zelfs twee enthousiaste dames die het vak van hem willen leren. En dat doen ze natuurlijk in Leerdam bij hem in het slijpatelier.

"Kijk, hier zit een plekje, het is een beetje dof", zegt Albert als hij het glaswerk van Selma vastheeft. Ze is bezig met gekleurde stukken glas mooi glad te polijsten. "Je oog moet erop vallen, maar er zit nog wat zand in. Daar kan je dan nog overheen polijsten", geeft hij zijn 32-jarige leerling als advies mee.

Selma Hamstra is samen met de 29-jarige Noa Bergkamp Agasi in de leer bij Albert. Beiden werken ze al jaren met glas. Selma is productontwerper en heeft haar eigen studio in Rotterdam. Het is de bedoeling dat ze over een paar weken geleidelijk zijn werkzaamheden kunnen overnemen. Sinds september vorig jaar krijgen de dames een dag in de week les.

Toen Selma hoorde dat de enige meesterslijper van het land richting zijn pensioen ging, krabde zij zich achter haar oren: "Ik dacht, wie gaat mijn werk dan slijpen?" Dat komt heel nauw." Ze wilde het vak heel graag van hem leren en is dan ook heel blij dat ze straks zijn werk zal overnemen.

Voor de 29-jarige Noa is glas – na haar partner - haar tweede liefde. Iedere week komt ze uit Aarle-Rixtel naar de slijperij in Leerdam om het slijpen in de vingers te krijgen. "Het is heel uitzonderlijk dat we dit nu van hem mogen leren. Het is een uitstervend ras", lacht ze.

Over Albert als leermeester is ze heel tevreden: "Hij heeft echt tijd voor ons en hij kan ons op ons eigen niveau begeleiden. Hij denkt goed mee en dat is heel fijn."

Albert laat zijn leerlingen af en toe echt zweten. Selma: "Hij laat je ook echt fouten maken, en dan zegt hij later dat hij dat allang gezien had. Maar dan laat hij je dus aan het werk en zelf die fouten ontdekken."

In de slijperij zal er werk van andere kunstenaars binnenkomen wat door de dames geslepen moet worden. Dat vindt Noa toch nog wel een spannend idee: "Ik vind het wel speciaal maar ook wel spannend om werk van kunstenaars te slijpen want het kan toch ook uit je handen wegschieten. Maar ja, dat is iets wat we moeten leren … en dat komt hopelijk helemaal goed", lacht ze.

Albert ziet hoe snel zijn leerlingen het slijpen onder de knie krijgen. "Het is heel geruststellend, dat zij zo stapje voor stapje het vak leren. Het zijn zeer getalenteerde glasbewerkers. En als duo vullen ze elkaar heel erg goed aan." Toch vindt hij het wel lastig om zijn werkzaamheden los te laten. "Maar die meiden zijn zo hartveroverend en het is de toekomst en dat is het grootste belang."

Ook de dames hopen dat Albert voorlopig nog niet helemaal wil loslaten. Selma: "Dat zou wel spannend zijn. Laten we hopen dat het nog heel lang duurt voordat Albert zegt 'Ik doe echt een stap achteruit'."

Naast het slijpen heeft Albert Seubring een goed gevoel over de toekomst van zijn bedrijf: "Ik ben geen zakenman, en geen communicator. Ik ben met hangen en wurgen de tijd doorgekomen. En ik heb er vertrouwen in dat zij dat samen beter en slagvaardiger kunnen. Dus het kan alleen maar beter worden", zegt hij opgelucht.

Albert zal zich meer en meer richten op het maken van zijn eigen werk: "Maar ik blijf nog wel in de omgeving. Maar dat de volgende generatie slijpers een bestaansbasis heeft, dat is wel het belangrijkst."