Winnaar Witte Anjerprijs Nona Salakory uit Baarn overleden

Salakory kwam in 1951 als baby van een Molukse militair naar Nederland. Ze groeide op in de kampen die Nederland voor de Molukkers had ingericht. Later zette ze zich jarenlang in voor de erkenning van de 'vergeten' groep KNIL-militairen en hun gezinnen.

Zo streed Salakory onder meer voor regelingen om gederfde inkomsten en het pensioengat van veteranen als haar vader te compenseren. Afgelopen voorjaar nog leidde haar petitie om KNIL-weduwen financieel te helpen tot voorstellen in de Tweede Kamer. Ook zorgde ze ervoor dat veel oud-militairen, vaak postuum, alsnog onderscheiden werden voor hun inzet voor de Nederlandse staat.

Om haar inzet voor de vaak vergeten groep militairen ontving Nona vorig jaar de Witte Anjerprijs. Het Nationaal Comité Veteranendag roemde daarbij de steun die ze gaf aan de Molukse families. "Deze prijs is in de eerste plaats voor Nona’s inzet", verklaarde het comité, "maar staat ook symbool voor de erkenning en waardering van de KNIL-gemeenschap die jarenlang deze erkenning gemist hebben."

Bij de Indiëherdenking vorige maand in Baarn sprak de 72-jarige Salakory uitvoerig over haar leven als dochter van een Molukse veteraan. "Er kwam in 1945 wel een einde aan de oorlog, maar Nederland wilde de koloniën niet opgeven", zei ze in een interview met RTV Utrecht. "Daar is nog jaren oorlog geweest en mensen zijn toen erg onrechtvaardig behandeld. Onrecht kan worden vergeven, en het kan worden goedgemaakt. Dat wil ik in mijn toespraak meegeven. We hebben de nieuwe generatie in Nederland nodig om onze gedeelde koloniale geschiedenis te leren kennen, om dingen recht te zetten."

Nona Salakory gaf dertig jaar les op een basisschool en was in haar woonplaats Baarn politiek actief voor GroenLinks. Ze was al enige tijd ernstig ziek, maar sprak daar weinig over.