Door de Lens van Ankie: Zweet en tranen, gelukkig geen bloed
PROVINCIE UTRECHT - Een starende kat wil zijn tegenstander duidelijk maken wie er de baas is. Hij staart net zolang totdat zijn tegenstander met hangende pootjes vertrekt. Rond half negen kom ik zaterdagavond aan bij sporthal The Dome in Houten voor de kampioenswedstrijd. Als Houten wint zijn ze kampioen van de handbaleredivisie en promoveren ze naar de BENE League.
Ik ben gespitst op wat er buiten de wedstrijd om allemaal gebeurt. De spanning op de spelersbank, de aanmoedigingen van het publiek, en de vreugde en teleurstelling bij de spelers na afloop van de wedstrijd. Dat is wat ik vandaag wil vastleggen.
Houten is oppermachtig en wint. De grote stoere mannen veranderen in blije opgeluchte jongens die elkaar lachend en met tranen in de ogen omhelzen. Sommigen lopen gelijk richting de tribune, op zoek naar hun geliefden. Het levert allemaal mooie plaatjes op.
Ik ga op de tribune zitten om snel wat foto's door te sturen naar de sportredactie. De tegenstanders zijn al afgedropen. De zaal ligt er verlaten bij. De schoonmaker doet zijn best om al het zweet en de tranen weer van de vloer af te boenen. Geen bloed deze keer, gelukkig.
Op het moment dat ik ook wil vertrekken, barst opeens het feest los in de kantine. Nieuwsgierig ga ik kijken. Ik voel me een gluurder. Ik zie familie en vrienden die geëmotioneerd het glas heffen op hun helden. De spelers geven elkaar een intense groepshug. Een kat op een roze tas staart mij aan. Het is duidelijk wie er vandaag de baas is. Stilletjes verlaat ik het pand.
