Door de Lens van Ankie: "Dafne is een kadootje"

Ik vond alle onderdelen leuk, behalve hardlopen. In dat laatste blonk ik dan ook niet uit. En dat is met recht een understatement. Het verhaal over mijn deelname aan de wintercross waarbij ik twee kilometer lang huilend en sputterend door de modder ploeterde om uiteindelijk als laatste over de finish te komen, doet het nog steeds goed op familie verjaardagen.

Mijn specialiteiten waren kogelstoten en hoogspringen. Dat ik hoog kon springen was niet zo vreemd. In de zesde klas, groep acht, was ik al 1,78 meter lang, en minstens een kop groter dan mijn leeftijdgenoten. Ik sprong zonder al te veel moeite over de lat. Maar dat ik goed was in kogelstoten was wel opmerkelijk.

Ik was een iel meisje zonder spierballen. Toch verbrak ik als elfjarige het clubrecord. Jarenlang stond mijn naam in witte letters op het grote zwarte bord dat midden in de kantine hing. Wat ik eigenlijk helemaal niet leuk vond omdat ik niet graag in het middelpunt van de belangstelling sta. Maar zoals bij veel kinderen kwam er een eind aan mijn liefde voor atletiek toen ik in de puberteit belandde.

Het zou ruim dertig jaar duren voor de sport weer terug zou komen in mijn leven. Vanaf dan beschouwend door mijn camera. Regelmatig ga ik naar wedstrijden toe en het voelt nog net zo vertrouwt als vroeger op de baan.

Twee jaar geleden was ik in Berlijn bij de Europese Kampioenschappen. Ik ging speciaal voor Dafne. Want ja, het is natuurlijk een kadootje dat de beste atlete van ons land uit onze stad komt. Aankomend weekend beginnen de wereldkampioenschappen atletiek in Doha. Dafne staat weer aan de start. Ik ben er niet bij. Qatar is iets te ver. Maar loopt ze weer in de buurt, dan pak ik dankbaar mijn camera weer in en dompel ik me weer onder in het verhaal van 'mijn' sport.