Door de Lens van Ankie: wat een stoere sport!

Ik ben bij de rugbyderby URC tegen RUS. Als ik aankom is de wedstrijd net begonnen. Een handjevol diehard fans staat langs de lijn om de vrouwen aan te moedigen, allemaal met de schouders ligt naar voren gebogen en de handen diep in de zakken gestoken, zoals mensen dat automatisch doen als ze het koud hebben. De rest van de toeschouwers zit op de grote beschutte tribune van het sportcomplex of binnen lekker warm achter het raam van de kantine.

Het is een moeizame wedstrijd wordt me verteld door de clubfotografe. Beide teams zijn aan elkaar gewaagd. Het zijn de nummers drie en vier van de Ereklasse. Ik sta strategisch met mijn camera opgesteld, vlak achter de meer dan drie meter hoge doelpalen. Eigenlijk sta ik op het veld, maar daar doen ze bij rubgy niet moeilijk over merk ik: als ik maar niet in de weg loop voor de speelsters.

Ik wacht, maar al gauw kom ik er achter dat ik lang kan blijven wachten. Het spel speelt zich namelijk af in het midden van het grote veld. Weinig kans om een mooi punt op de gevoelige plaat vast te leggen. Maar vandaag maakt dat ook niet zoveel uit. Ik ben hier speciaal voor de RUS-coach, Sylke Haverkorn. Iedereen in het wereldje kent haar: ze is een fenomeen, én ze is genomineerd voor de Sportprijs Utrecht.

Al drie weken reis ik samen met collega Pim van Esschoten door de stad en ver daar buiten om de verhalen van de eenentwintig genomineerden vast te leggen. Een waanzinnig avontuur met veel bijzondere ontmoetingen. Sylke is de laatste in de lange rij, dan zit het er weer op. De laatste loodjes, voor de wedstrijd voelde ik ze nog.

Maar als de speelsters mij na het maken van de teamfoto, waarbij ze Sylke vrolijk op hun schouders nemen, opgewekt uitzwaaien met hun besmeurde kleren en de modder nog druipend uit hun haren, zijn ze spontaan verdwenen. Vol energie loop ik van het veld. Wat een stoere sport.