Door de Lens van Ankie: Dennis Kroon vindt de juiste toon
PROVINCIE UTRECHT - Zittend op een grote grijze kei die zo van een ruige berg lijkt te zijn afgebrokkeld, doe ik mijn ogen dicht en geniet van het oranje licht van de zon die door mijn oogleden schijnt en luister naar de warme klanken van de muziek. In gedachten waan ik mezelf op vakantie en zie een intens blauwe Middellandse Zee voor me met hoge bergen op de achtergrond en ruik de rustgevende geur van lavendel.
Als ik mijn ogen weer open doe, sta ik al snel weer met beide benen op de grond. De zee zien zit er nu echt even niet in en voorlopig zal ik het ook moeten doen met de dubieuze lavendelgeur van mijn toiletverfrisser. Maar mij hoor je niet klagen. Ik kan tenminste nog 'gewoon' naar buiten en met mijn chaotische maar humorvolle kinderen en levendige fantasie houd ik het ook binnen voorlopig nog wel vol.
JUISTE TOON
Dat geluk hebben de bewoners van zorgcentrum 'De Bremhorst' in Bilthoven waar ik nu voor zit niet. Om de bewoners, en ook de medewerkers, een klein beetje een hart onder de riem te steken organiseert FC Utrecht vandaag een mini Binnentuin Concert.
Zanger Dennis Kroon weet al snel de juiste toon te pakken. Als oud-militair weet hij als geen ander hoe belangrijk het is om in moeilijke tijden mensen moed in te spreken, of misschien kan ik beter zeggen in te zingen.
APPLAUS
Hij zingt vanuit zijn hart en dat voel je. In veel woningen zitten de mensen bij het open raam, sommige heerlijk met hun ogen dicht, te genieten van de warme klanken van zijn stem. Waar zouden ze allemaal zijn in hun gedachten? Ik hoop op fijne plekken met mensen die ze lief zijn.
Zodra Dennis zijn laatste woorden heeft gezongen en de muziek
langzaam wegebt, klinkt vanachter de ramen zacht applaus. Overal zie
ik vrolijke gezichten en vanuit een aantal ramen wordt gezwaaid met de ons zo bekende rode sjaaltjes.
langzaam wegebt, klinkt vanachter de ramen zacht applaus. Overal zie
ik vrolijke gezichten en vanuit een aantal ramen wordt gezwaaid met de ons zo bekende rode sjaaltjes.
EEN ECHTE KNUFFEL
Als ik weer naar huis toe rijd, denk ik aan de woorden van mijn moeder. Ook zij woont in een verzorgingshuis. Twee weken pas. Vanmorgen heb ik samen met mijn vader door het raam naar haar gezwaaid. En toen ik haar bij het afscheid een vliegkusje toe blies en in gedachten een knuffel gaf, zei ze: 'Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Morgen wil ik weer een knuffel van je. Een echte."
