Door de Lens van Ankie: dromen van de Spelen

Niet geremd door enige kennis van zaken begon ik een paar jaar geleden aan mijn sportavontuur. Noch aangesloten bij een van de toonaangevende persbureaus noch werkend voor een gewaardeerde krant trok ik gretig doch enigszins naïef links en rechts gewoon aan de bel: "Ik wil graag naar binnen om foto's te maken". En hoewel ik me realiseerde dat ik nog een hoop moest leren, had ik een ding al snel door: mijn enthousiasme deed deuren openen.

Een van de sporten waar ik vanaf het begin altijd met open armen ben ontvangen is atletiek. Van de start van de Nederlandse Kampioenschappen op het Vredenburgplein tot de Europese Kampioenschappen in het Olympisch Stadion in Berlijn; ik mocht er bij zijn. Het werd me gegund. En ik had geluk. Want om niet te verdwalen in die prachtige maar oh zo grote sportwereld koos ik als rode draad voor 'mijn' sportverhaal Utrecht en laat de rode draad door het verhaal van de atletiek nou net Dafne Schippers zijn.

Een en een is twee. En van het een kwam het ander. Ik huppelde van de ene naar de andere wedstrijd. En overal waar ik naar binnen mocht, keek ik goed om me heen en fotografeerde ik me een slag in de rondte. Zo stond ik ook vorig jaar rond deze tijd met pinksteren in Hengelo bij
de FBK games.

Op een mooie infield plek zag ik Dafne op de 100 meter de limiet halen voor de Olympische Spelen. De blijdschap, de opluchting, wat was dat mooi om te zien, en vast te leggen. De Spelen; de ultieme 'place to be' voor iedere sportfotograaf, inhield of outfield. Een wildcard voor een enthousiaste, onafhankelijke, creatieve, volhardende fotografe? Goed idee! Ik droom nog even verder. Ik heb de tijd.