Door de Lens van Ankie: Sport fotograferen doe je samen

Maar nu, na al die weken verplicht op stal staan, kom ik er achter dat ik mezelf al die tijd maar wat heb wijsgemaakt. Het zijn namelijk helemaal niet de momenten die ik in mijn zelfgekozen eenzaamheid achter mijn camera doorbreng waar ik elke dag meer naar terugverlang, nee: het is het menselijk contact.

Ik mis de verkeersleiders die mij geduldig vertellen hoe ik bij de persparkeerplaats kom, de gastvrouwen die me vriendelijk welkom heten bij een evenement, de scheidsrechters die me op subtiele wijze duidelijk maken dat ik nu toch echt eventjes stil moet zijn en het zijn zeker ook de collega's die me laten merken dat ze blij zijn dat ik er ook weer bij ben en me enthousiast vertellen over hun nieuwe camera.

Op een zonnige dag in juni vorig jaar rijd ik naar Ede voor het NK wielrennen. In Ede aangekomen heb ik geen enkele clou hoe ik bij de start moet komen. Er staan geen wegwijsborden en er is niemand aan wie ik de weg kan vragen. Met stom geluk vind ik uiteindelijk de persparkeerplaats. Te laat en gestrest hol ik de persruimte in waar het tegen al mijn verwachtingen in een oase van rust is. Er is helemaal niemand. Na een prettig gesprek met de persvoorlichter en een gratis kop koffie met koek weet ik een stief kwartiertje later dat ik een dag te vroeg ben.

De volgende dag zit ik bij de start als ik opeens een klopje op mijn schouder voel. Ik kijk om en zie de persvoorlichter voor me staan. Met een vriendelijke glimlach zegt hij: "Je mag wel voor het hek gaan zitten als je wilt. Fijn dat je er weer bent. Succes vandaag". Ik schuif mijn spullen onder het hek door en pak mijn camera weer op. Drie kwartier later wint Jos van Emden voor de tweede keer in zijn loopbaan het Nederlands Kampioenschap tijdrijden. Een
dag met een gouden randje: voor Jos en voor mij. Sport fotograferen doe je samen.