De Lens van Ankie: even een weekje de sport op afstand gevolgd

Mondkapje op, afstand houden, handen wassen, sinds we in de zomer met onze camper door Zuid-Europa hebben gereisd, is het een tweede natuur geworden. Maar dat was buitenshuis en nu komt hét naar binnen. Een belrondje langs huisarts, GGD en UMC leert mij dat ik me de komende dagen misschien ook maar beter even schuil kan houden.

Die dagelijkse nies voor het ontbijt die ik vanmorgen nog nonchalant toeschreef aan mijn allergie staat nu toch opeens in een heel ander daglicht. Even huisarrest dus. Het betekent wel dat ik even geen foto's kan maken. Ja, van de zelfgemaakte Tarte Tatins die ik van plan ben te gaan maken van al die kilo's overrijpe Boskoopse Schonen die nog aan de takken van het kleine kloeke appelboompje in mijn achtertuin hangen, maar niet van mooie sport.

Dat volg ik deze week op afstand. Op zoek naar opbeurend coronavrij nieuws tussen al de artikelen over positief geteste sporters en wedstrijden die niet doorgaan, zijn daar opeens
de berichten over de Nederlandse roeiers. Ze zijn op dreef in Polen en halen de ene na de andere medaille op het Europees Kampioenschap.

Ik denk natuurlijk gelijk aan Inge Janssen en Kaj Hendriks. Twee bevlogen roeiers uit de regio, met een staat van dienst waar je u tegen zegt. Professionele en aimabele sporters die je het gunt dat ze bereiken wat ze sportief voor ogen hebben. Inge heb ik al twee keer mogen fotograferen als genomineerd Utrechts sportvrouw van het jaar en Kaj, de held van de Varsity, heb ik onlangs nog geportretteerd. Hij is een van de zes boegbeelden van de Utrechtse campagne 'Ruimte voor talent'.

Net nadat ik zaterdag mijn derde appeltaart in de oven heb gezet, komt het goede nieuws over Inge binnen: goud in de dubbel vier! Een dag later lees ik dat Kaj met de Holland Acht brons heeft gehaald. Opgetogen spuit ik een extra grote toef slagroom op mijn appelpunt en geef mijn zoon een dikke knuffel. Het mag weer!