Door de Lens van Ankie: 'Ik gun het hem zo, die roze trui'

Beheerst komt hij vlak voor me tot stilstand. Beleefd stelt hij zich aan me voor: "Ik ben Wilco Kelderman." Mijn hart maakt een sprongetje: hij is het echt. Het voelt onwerkelijk na al de moeite die ik heb gedaan om deze afspraak voor elkaar te krijgen. Bijna drie jaar geleden is het alweer. Wilco, toen al een van de succesvolste leden van Utrechtse wielervereniging De Volharding, is genomineerd sportman van het jaar bij de Sportprijs Utrecht.

Samen lopen we door de historische dorpskern naar de Maasberg. De Maasberg! Welke wielerliefhebber kent hem niet. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, beklim ik gezellig keuvelend met een van de beste wielrenners van ons land de beroemde kasseienhelling. Aan niets laat merk ik dat hij maar weinig tijd heeft. Ik weet dat het zo is, omdat we wekenlang heen en weer aan het mailen zijn geweest, zoekend naar een geschikt moment.

Het is elk jaar een hele opgave om alle genomineerden voor mijn lens te krijgen. Drukke trainingsschema's, kerstvakanties en buitenlandse stages maken het niet gemakkelijk. Dit jaar ben ik extra gemotiveerd om het voor elkaar te krijgen. De foto's worden namelijk geëxposeerd in winkelcentrum Hoog Catharijne. En daar mag Wilco natuurlijk niet bij ontbreken. Dat hij in de zes dagen maar dat hij in Nederland is, tijd voor mij heeft vrij gemaakt, voelt als een wonder.

Me bewust van het bijzondere moment pak ik boven op de berg mijn camera en kijk in de ogen van een man met een missie. Een half uurtje later nemen we weer afscheid van elkaar. Hij kijkt nog eens om, zwaait, en fiets vervolgens in rap tempo, behendig over de kasseien de berg weer af. Met een
dankbare glimlach op mijn gezicht kijk ik hem na tot hij achter de bomen verdwijnt. Ik gun het hem zo: die roze trui.