Door de Lens van Ankie: Femke is ongelofelijk goed

Bij thuiskomst lezen dat de plaatselijke club op de valreep door is naar de finale, terwijl je om de file voor te blijven ietsje eerder bent vertrokken, omdat je dacht dat winst er niet meer inzat, gebeurt je na één keer echt nooit meer. Juist in die laatste loodjes van een wedstrijd gebeuren nogal eens onverwachte dingen. Alsof sporters vlak voor de finish opeens de geest krijgen dat verliezen geen optie is.

En toch zijn het niet alleen de winnaars die je het meest bijblijven. Zij die hun verlies waardig dragen, maken minstens net zoveel indruk. Scheldende, tierende, met schoenen gooiende atleten zijn leuk voor de foto, maar niet voor het gevoel. Het wij-gevoel. Het trotse gevoel dat hoort bij sport. Bij het winnen, maar ook bij verliezen als het een spannende, eerlijke strijd was.

Eind februari, vlak voordat de wereld van koers veranderde, was ik in Apeldoorn bij de Nederlandse Kampioenschappen indoor atletiek. Wat me daarvan vooral is bijgebleven, is de 400 meter. Atlete Femke Bol kwam als tweede over de streep, net na Lieke Klaver. En hoewel ze niet won, intrigeerde ze me. De rust die ze uitstraalt. Ook na het passeren van de finish. Haar lange slanke, ingetogen voorkomen.

Maar vooral haar prachtige manier van lopen, die geheel past bij haar uitstraling. Geruisloos en gracieus als een hinde loopt ze over de baan. Prachtig om te zien. Afgelopen week werd bekend dat Femke kans maakt om te worden gekozen tot beste atlete ter wereld in 2020. De Amersfoortse behoort tot de tien kandidaten.

En dat is niet voor niets. Na die zilveren medaille bij de NK won ze de ene na de andere wedstrijd. In alle uithoeken van Europa. De horden dat zijn haar beste vrienden dit jaar. Ze is ongelooflijk goed. En dat verbaast me eigenlijk niets. Als je haar een keer hebt zien lopen vergeet je dat niet meer. En heb je ook een keer die kans, let dan vooral op die laatste paar meters voor de finish.