Door de Lens van Ankie: 'Jesse? Tokio 2021: hij gaat!'

De dag dat Jesse zijn record zwom, staat mij nog helder voor de geest. Ik was erbij. Het is op de kop af vier jaar geleden nu. Het was op een donkere winterse dag in december bij de Swimcup in het Amsterdam. Het was mijn eerste zwemwedstrijd als sportfotograaf. Bij aankomst ben ik verbaasd over de drukte. De parkeerplaats staat nokkievol en het geroezemoes van de
mensen op de tribunes is tot buiten te horen.

De tropische warmte en het galmende geluid van het publiek overvallen me een beetje. Ik moet eerst even acclimatiseren. Rustig kijk ik om me heen en laat alles op me inwerken. Dan hoor ik de inmiddels bekende fluitjes en gaan de wedstrijden beginnen. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik moet gaan doen.

Ja, foto's maken natuurlijk. Maar waar mag ik staan? Wat mag wel en wat mag niet. Het klinkt makkelijk, maar de eerste keer is altijd even zoeken. Na een kort gevecht met de twee blauwe plasticzakjes die ik over mijn schoenen moet doen, loop ik op blote voeten naar het zwembad. Met mijn camera stevig in mijn handen, me nerveus bewust van al het water om me heen, vind ik een mooi plekje langs de rand van het bad.

Zodra de eerste zwemmers het water in duiken vergeet ik mijn onzekerheden en ben ik al snel helemaal in mijn element. Met natte knieën en doorweekte broekspijpen schuif ik van de ene plek naar de andere. Duiken, vlinderslag, keerpunten, aantikken, alles leg ik vast. Tegen de tijd dat Jesse aan de beurt is heb ik mijn draai aardig gevonden. Ik zie hem naar de startblokken lopen,
in opperste concentratie. Na wat, vermoed ik, geluk afdwingende hand- en voetbewegingen staat hij klaar.

"Poef!", het startschot klinkt. Eenentwintig en tweëntachtighonderdste seconden later tikt hij aan. Fantastisch! Mijn eerste foto's van Jesse in actie zijn gemaakt. Er zullen er nog velen volgen. En Jesse? Tokio 2021: hij gaat!