Door de lens van Ankie: Wielerwedstrijd in de voortuin
PROVINCIE UTRECHT - Al ver voordat het eerste startschot klinkt, zie ik de deelneemsters stuk voor stuk rustig voorbij fietsen richting de start. Gewoon vanaf mijn keukentafel. In de verte hoor ik het galmende geluid van de speaker door de openstaande ramen. De spanning die hoort bij het moment vlak voordat een belangrijke wedstrijd begint, dringt onmiskenbaar door tot in mijn huis. Mooier kan het bijna niet worden. Toch?
De enige grensoverschrijdende wedstrijd voor vrouwen op de kalender van de internationale wielerunie, de UCI, start dit jaar bij mij in de voortuin. Nou ja, zo ongeveer dan. Hondervierenveertig profwielrensters rijden vandaag de proloog van de Baloise Ladies Tour, de vierdaagse van de Lage Landen, dwars door het Máximapark. Een korte tijdrit richting Leidsche Rijn Centrum.
Belle
Een half uurtje voor de start fiets ik richting de oude Vikingrijn waar de rensters zich verzamelen. Als ik aankom is de ploegenpresentatie juist begonnen. Als ik om mij heen kijk zie ik overal bekenden. Van de eigenaar van het restaurant tot de moeder van een vriendje van mijn zoon, het lijkt wel een buurtfeest. Ik zou bijna vergeten wat ik hier ook al weer kwam doen. Maar dan zie ik haar opeens op het podium staan tussen haar teamgenoten, Belle de Gast. De Utrechtse renster die ik een aantal weken geleden nog voetballend met een groep kinderen fotografeerde op een Cruyff Court in de wijk Ondiep. Vrolijk zwaait ze naar me. Ik ben blij dat ik haar zo snel gevonden heb tussen alle mensen. Want hoe bijzonder het ook is dat er vandaag gekoerst wordt in 'mijn' park, de echte reden dat ik hier ben is Belle. Ik heb haar namelijk nog nooit zien fietsen.
De hoge brug
Ik wens haar uitgebreid succes en rij dan snel naar de hoge brug. De brug over de Lelievijver met die prachtige madeliefjes in de reling. De brug waar ik dagelijks overheen wandel met mijn twee hondjes, waar mijn kinderen in de winter veel te snel vanaf sleeën en waar ik al menig portretfoto heb gemaakt. Het plaatje zit al in mijn hoofd. Nu is het alleen nog even wachten en zorgen dat ik in mijn enthousiasme niet achteruit van het randje af het water in kukel. Nummer tweeënveertig, nummer drieenveertig, nummer vierenveertig; daar komt ze!
