Marathonwinnaar Bart Hoolwerf weer terug in Eemdijk: 'Het wordt een spannende week!'

Vanochtend zat hij nog een uur in de auto. Op de terugweg vanuit Heerenveen naar zijn ouders. "Ik blijf ook veel slapen in Heerenveen, daar woont mijn vriendin, maar hier is de basis, thuis is toch het mooist." Vlak voor de marathon op natuurijs had Bart Hoolwerf gisteren ook al een kwalificatiewedstrijd voor de 5 kilometer in Heerenveen in de benen. Thuis is hij nu zijn schaatsen aan het slijpen.

"Ze moeten wel weer scherp gemaakt worden voor de kunstijsbaan, er ligt een hoop rommel op zo'n natuurijsbaan, dus dan zitten er ook wat slechte plekken op de schaats." De winnende schaatsen hangen onderste boven op de slijptafel en de slijpsteen glijdt er overheen.

"Ik dacht ook eerst dat het een grapje was toen ze belden en zeiden dat we op natuurijs konden gaan schaatsen. Ik dacht: het vriest, maar zo hard nou ook weer niet. Maar in het noorden had het blijkbaar nog wat harder gevroren en toen kon het plotseling. Dat zijn leuke bijkomstigheden. Niemand heeft de ideale voorbereiding voor zo'n wedstrijd. Dan staan we ineens met 65 man aan de start."

Het mooie aan natuurijs? "Heerenveen heeft misschien het beste ijs van Nederland, misschien zelfs van Europa, dan is de overstap op een natuurijsbaan wel groot. Op kunstijs wacht je heel lang op het dweilen van een gladde ijsvloer. Bij natuurijs zijn er wat zachte plekken, de dames hadden er al overheen geschaatst, dus dan zijn er wat krassen, de ene plek is zacht, de andere hard, dan is het een soort boerensport als we er met z'n allen op stappen."

Bart heeft er zichtbaar plezier in en inmiddels is schaatsen ook echt zijn beroep geworden. Al van kinds af aan staat hij geregeld op natuurijs, eerst in de omgeving van Eemdijk, daarna ook steeds vaker met zijn vader op de Weissensee in Oostenrijk. "Toen we zeven, acht jaar waren reden we daar al toertochten van 50 tot 100 kilometer, toen moesten ze ons gewoon van het ijs af halen, omdat we alsmaar door wilden gaan. Mijn broer en mijn neef die kwamen al gauw in een professionele schaatsploeg en daar ben ik eigenlijk een beetje achteraan gegaan. Toen ik zestien was, zei mijn vader dat ik wel moest kiezen wat ik precies wilde, dus toen zijn we gaan kijken hoe ver ik kon komen met schaatsen. En dat ging heel goed."

De prestaties van zondagmiddag en zondagavond geven hem gelijk, ook de kwalificatiewedstrijd voor de 5 kilometer ging goed. Barts moeder Jolanda staat ook glunderend in de deuropening, klaar om boodschappen te gaan doen. "We mogen nu helaas al een tijdje niet bij de wedstrijden zijn, dus mijn man en ik kijken vanaf de bank. Dat is geweldig, het winnen went nooit. Ook onze andere zoon deed mee met de marathon op natuurijs en we staan echt mee te juichen en aan te moedigen!"

Nu Barts schaatsen alvast weer geslepen zijn, wacht aankomend weekend het Nederlands kampioenschap kunstijs in Alkmaar. En aanstaande vrijdag hoort hij of hij mee mag naar de Olympische Spelen in Beijing. "Het is lastig, ik ben afhankelijk van andere mensen. Ik moet hopen dat meerdere mensen zich voor verschillende afstanden plaatsen. In totaal zijn er maar 18 plekken. Het is een hele matrix en hopelijk blijft er een plekje over voor mij." In de tussentijd hoopt hij nog meer koude dagen. "We hebben één dag kunnen rijden, nu is het alweer dik boven nul, maar ik hoop wel op meer natuurijs in januari en februari. En mocht ik de Olympische Spelen niet halen, dan ga ik in februari naar Zweden, daar is nog genoeg natuurijs.