Door de Lens van Ankie: 'Voetbal is tien uur in de TGV zitten, op weg naar de finale'

6 december 2022, 08:00 • 2 minuten leestijd

Provincie Utrecht - Misschien iets over het WK? Ik weet het niet. Wat moet ik schrijven over een evenement, een sport, waar alles al zo’n beetje over is gezegd. Voetbal is warme jeugdherinneringen aan spelen op straat met alle buurkinderen. Zomer en winter, weer of geen weer, elk vrij uurtje was ik buiten te vinden. Met klinkers of takken fabriceren en we doelpalen. Om de beurt kiezen we een team. Van voetballen breng ik weinig terecht, maar de bal uit het doel houden dat lukt aardig met mijn lange armen. Keeper zijn, vind ik stoer.

Voetbal is met zweet onder de oksels de draaideur van de Galgenwaard openduwen en tussen de joelende menigte door mijn weg naar het veld zoeken. Om daar met gekruiste vingers langs de lijn een plekje te zoeken en te hopen dat de keeper FC Utrecht alle ballen houdt. Voetbal is ook mijn familie achterlaten op ons vakantieadres in Zuid-Frankrijk en tien uur in de TGV zitten naar Nederland. Op weg naar de finale van het EK waar ik de Oranje Leeuwinnen zie winnen voor mijn lens. Onvergetelijk.

En of we willen of niet, voetbal is ook geld. Geld is macht. Macht is? In een soort van parallelle voetbalwereld doorkruisen macht en moed elkaars plannen op slinkse wijze. Voetbal relateert aan o zo ingewikkelde politieke en maatschappelijke vraagstukken. Om over de keuze voor de keepers maar te zwijgen. Tijdens het eten gooi ik het allemaal op tafel bij mijn pubers. Ik luister stil, en leer van ze.

En nu dan? Op een oude beeldbuis in een shabby studentenkamertje, op een mega groot beeldscherm midden in de stad, op een hypermoderne tv in de Vinexwijk: een WK kijken kan overal. Ik doe dat graag. Al sinds mijn studententijd. Samen met vrienden. Net zo als vele anderen dat ook doen. Samen naar voetbal kijken, dat schept een band. Voetbal verbindt.

Vrijdag de kwartfinale. Ja, ik ga kijken. Met open oren.