Leven uit een rugzak, dromen van tennisroem: 'Je moet geen last van heimwee hebben'

Visscher en Pontjodikromo begonnen rond hun vierde met tennis. En allebei bleken ze zo talentvol dat ze al voor hun twintigste verjaardag het professionele circuit in gingen. Maar terwijl ze dromen van Wimbledon en Roland Garros, spelen ze vooralsnog toernooien in Tunesië en Turkije, waar de winnaar het moet doen met een prijzengeld van hooguit 1.500 euro. "Voor de meeste toernooien geef je meer uit aan reizen, verblijf en eten", zegt Pontjodikromo, die zijn onkosten betaalt uit sponsoring. "Ik ben mijn ouders erg dankbaar voor hun financiële steun. Zonder dat zou ik dit niet kunnen doen", vult Visscher aan.

"Je moet heel erg gestoord zijn om dit te doen", lacht Pontjodikromo. "Als je het simpel bekijkt zijn er 200 die echt van tennis kunnen leven. Ik kan er tot nu toe geen boterham van smeren. Maar je doet het door de passie die je voor de sport hebt. Anders gaat het niet werken en kan je net zo goed meteen stoppen." Voor die passie moeten de twee veel opofferen. "Ik heb er heel veel plezier in en ik heb het nooit als een offer gezien", corrigeert Visscher. "Ik ben vooral heel dankbaar dat ik dit kan doen. Maar het is zeker waar dat je er veel voor moet doen en veel voor moet laten."

De twee zijn 25 tot 30 weken per jaar van huis om overal op de wereld toernooien te spelen. "Je mist veel familiegelegenheden zoals bruiloften, maar het studentenleven dat sommige van mijn vriendinnen leiden mis ik niet", zegt Visscher. Ook Sidane Pontjodikromo vindt het niet altijd makkelijk. "Je gaat hotel in, hotel uit. Soms heb je het gevoel dat je niet echt een thuis hebt. Je moet geen last van heimwee hebben als je voor dit leven kiest."

Daarnaast moeten we niet denken dat Pontjodikromo en Visscher doordat ze de hele wereld over reizen ook veel van de wereld zien. Visscher speelde onlangs nog twee toernooien in Taiwan, maar van het land zag ze weinig. "Ik heb eigenlijk alleen maar het hotel en de tennisbanen gezien. Dat is wel jammer, want je ziet niet veel van de landen waar je tennist."

Visscher ging al jong naar de tennisbaan, in de slipstream van haar oudere zus. "Ik had al heel jong de droom om van tennis mijn beroep te maken en op de Grand Slams te staan." Hoewel ze op haar 23e nog niet eens in de top 500 staat, is dat doel voor de speelster uit Elst nog altijd realistisch. "Mensen die op hun achttiende een Grand Slam winnen zijn uitzonderingen. Als je naar de gemiddelde leeftijd in de top 100 kijkt, die ligt rond de 25. Dus ik heb nog even."

Dat Nederlandse spelers vaak relatief laat doorbreken heeft volgens Visscher ook een reden. "Hier moet je tot je achttiende naar school. In andere landen wordt je van school gehaald als een beetje kunt tennissen en sta je op hele jonge leeftijd ontzettend veel uren op de baan." Toch pleit ze er niet voor om dat dan in Nederland ook maar te gaan doen. "Er zit een voordeel aan hoe ze dat doen in die oostbloklanden. Maar er zijn er natuurlijk ook ontzettend veel die het niet halen."

Het lijkt een lange weg, van nummer 530 naar de top 200. Maar zowel Visscher als Pontjodikromo weet dat het kwaliteitsverschil tussen de nummer 530 en de nummer 200 veel kleiner is dan het verschil tussen de nummer 200 en de nummer 1. Dat geeft beide tennissers de overtuiging dat hun droom haalbaar is. "Ik speelde laatst tegen een meisje dat 300 plaatsen boven me stond en die versloeg ik", vertelt Stephanie Visscher. Dat details in de top vaak de doorslag geven ondervond ook Pontjodikromo. Hij verloor weliswaar van landgenoot en top 100-speler Tallon Griekspoor, maar won wel een set.

Toch erkent Pontjodikromo dat hij ook wel eens twijfelt. "Ik heb tijden gehad dat ik zoveel wedstrijden verloor dat ik me afvroeg waar ik het voor deed. Maar dit jaar gaat het veel beter en heb ik er ook weer meer geloof in." Stephanie Visscher is wat nuchterder. "Bij tennis verlies je elke week een wedstrijd, tenzij je het toernooi dat je speelt wint. Maar dat gebeurt niet zo vaak. Je moet beseffen dat er elke week 32 speelsters aan een toernooi deelnemen en dat er 31 zijn die die week verliezen."

Visscher merkt dat ze nog steeds progressie boekt en is er dan ook stellig van overtuigd dat ze ooit goed genoeg wordt om haar ultieme doel te bereiken. "Ik verbeter me nog steeds en ik heb er vertrouwen in dat het me binnen een paar jaar gaat lukken." Pontjodikromo bouwt iets meer reserve in. "Over twee jaar wil ik er staan. En als ik er dan niet sta is het misschien wel einde verhaal voor mij."